The Homecoming

Ja, een titel die de meeste lezers hopelijk toch wel aanspreekt, want het is wellicht onverwacht maar niet meer onbekend. Ik kom weer naar huis..

Ja, een zin die hopelijk de meeste lezers toch wel aanspreekt, als jullie mij nog een beetje herinneren natuurlijk. De datum van de laatste blog durf ik stiekem niet te bekijken maar de tijd voor excuses is geweest. Het kwam er gewoon niet van! Oke ergens zit daar wel een excuus in, niets aan te doen.

Het is woensdag, 10 november, half 3 en het is tijd, tijd om de mensen thuis echt weer eens te voorzien in een verhaal over mijn thuis, mijn leven hier. Bijna 6 maanden, 6 maanden heb je nodig om je in je nieuwe huis echt thuis te voelen, wel nu dat blijkt. Dag in dag uit, wakker worden op je eigen toch net iets te kleine kamer, maar het is wel jouw kamer. Strompelen naar de huiskamer en daar je huisgenoten zien die je met liefde en warmte verwelkomen op een warempel weer zonnige en prachtige dag. Ontbijten op de patio, lekker vers geperste sinaasappelsap en een croissantje. Krantje op schoot en eens even lekker de dag doornemen.
De melkboer die al lachend zijn rondje doet en de krantenjongens met een getrainde worp de rest van de straat voorzien van het benodigde wereldnieuws.

Ja, zo klinkt het allemaal toch best mooi hier.. Maar ook al brengt de kranten jongen mij geen krant en drink ik in de vroege ochtend zon geen glaasje vers geperste sinaasappelsap, naar mijn zin heb ik het hier nog steeds!

En nu, waar te beginnen? Las Vegas? Dat is lang geleden! Waar het neon licht nog op mijn netvlies gebrand staat en de deceptie zich eigen heeft gemaakt van mijn gok lust is het toch niet meer dan een mooie herinnering. Ja, mooi was het zeker, het leven waar je toch stiekem van hoopt en je in je achterhoofd al de datum hebt geprikt, 2 september 2012... Wellicht voorbarig maar zodra ik 21 word zit ik er toch zeker aan te denken om weer eens even een kijkje te maken in de stad die nooit slaapt.
Ja, de zon die met zijn eerste lichtstralen een onwerkelijk bouwwerk van hotels in zijn volste ochtend glorie ontsluierd, op 17 hoog uitkijkend vanuit het ene hotel waar je toch stiekem al heel erg lang van droomt, uitkijkend op de fontein die melodieus een prachtig orkest aanspoort.
The American dream was nog nooit zo echt..

Nou, "ja het was leuk om mee gemaakt te hebben, maar niets voor mij", zegt moeder als we na 2 dagen rond lopen en foto's maken in de auto zitten weer op weg naar Phoenix.

Daar zit je dan met je kopje koffie, waar moet ik in hemelsnaam allemaal over vertellen?
Het leventje gaat zo gewoon door, en zeker als je niet opschrijft wat jou day to day assessment is word het echt moeilijk er nog een geheel van te maken. Een dagje uit is wat er uit springt.

Een dagje Tucson, dat was erg leuk!

Tucson is 1 van de grote steden in Arizona, waar Phoenix natuurlijk veruit de grootste is en deze eigenlijk ook is opgedeeld in meerdere steden, is Tucson een redelijk met nederland te vergelijken stad. Denk aan Amsterdam etc. Het heeft zijn eigen vliegveld waar ik tot 2x het genoegen heb mogen hebben te landen. Daar kom je dan aan rijden tussen de grote airliners en straaljagers, dan weet je toch maar weer eens dat je het juiste beroep hebt uitgekozen!
Waar het vliegveld een plek is waar je toch alleen met het vliegtuig komt is er nog een leuke trekpleister voor een vliegtuig gek. Een graveyard, voor wie dit door de vertaal machine haalt zal dit raar klinken want inderdaad betekent dat kerkhof, alleen is dit geen kerkhof voor mensen maar voor vliegtuigen! Want ja, helaas worden die ook oud.
Oude vliegtuigen, vooral veel die in tijden van oorlog zijn gemaakt, zijn nu nutteloos en onderhoud etc kost veel te veel geld, uit elkaar halen eigenlijk ook en dan is er maar 1 oplossing, in de woestijn zetten!
Dit word veel gedaan met vliegtuigen die in tijden van crisis gewoonweg niet gebruikt kunnen worden en dan als je ze weer kan gebruiken haal je ze weer uit de woestijn.
Toevallig staan, of stonden dat kan, een aantal kisten van Martin Air op een vliegveld hier niet zover vandaan. Die konden ze toen der tijd niet gebruiken dus dan moet je er op een goedkope manier tijdelijk vanaf.
Echter de attractie in Tucson was voor vliegtuigen die hun glorie dagen voor de rest van hun leven hadden opgegeven.
Ooit dapper gestreden voor een plekje in het luchtruim, was er nu weinig meer van over en het opgestoven zand deed denken aan een eeuwen oud monument. Wel nu eeuwen oud is het dan misschien niet, maar een monument toch zeker wel.
En ongelofelijk, van de gehele graveyard was een soort museum gemaakt waar je voor een bescheiden bedrag toch een leuke middag vliegtuigen kan kijken. De tour begon in een hangar, een paar mislukte project vliegtuigjes, een mooie straaljager, die kenners herkende als het vliegtuig waarin Tom Cruise in zijn jonge jaren nog fly-by's deed in de kaskraker Topgun.

Eenmaal buiten was het echt onwerkelijk, eindeloze rijen vliegtuigen, stuk voor stuk met veel pijn en moeite geproduceerd en nu niets meer dan stofverzamelaars en foto kiekjes.

Wel nu, 2 uur door de vliegtuigen lopen later was het wel genoeg en waar we misschien één tiende van het geheel hadden gezien snapte we de hint, en waren een hoop vliegtuigen gemaakt waar niemand meer wat aan had. Dus hop in de auto en richting huis.

Ja, zo maken we de tijd vol, een uitje naar het winkelcentrum, een uitje naar een andere stad, een etentje en bioscoop zijn nog altijd de orde van de week, je moet natuurlijk wat doen om het je naar je zin te maken!

En toen was er groot nieuws, een gerucht, een grap? Ik hoorde het van mijn instructeur, het is echt waar! Haha heel grappig, wat denk je zelf.. Ik maak geen grap! Het is echt zo, we gaan naar huis! Jaja mooi verhaal, ik bel Dudley zelf wel even, Hi, yes its Daniël ( Guido Govert Daniël! ), there's a rumour about our class being sent home? Nou zettie, das waar!
Het was toen nog niet zeker en we moesten ongeveer een week op het verlossende woord wachten, 7 pijnlijke dagen tot ons schoolhoofd uit Nederland naar Phoenix kwam om het allemaal te bespreken, want wie ging het eigenlijk betalen?

Ik begin bij het begin, want waarom kom ik eigenlijk naar huis?
Dat er in Portugal veel vertragingen zijn is bij de meeste lezers denk ik al wel bekent, vandaar dat er klassen zoals mijn klas, voor de helft hier naar Amerika worden gestuurd. Ik ben klas 0909, dus september 2009. En klas 0905, die voorheen in zijn geheel in Portugal zat, is een aantal maanden geleden naar Amerika gestuurd. Die zaten dus al 4 maanden langer in het buitenland en liepen eigenlijk maar 1 maand op ons voor. Dat waren zomaar 20 leerlingen die ook allemaal instructeurs nodig hadden. En waar school had belooft dat dit geen probleem zou zijn, was dit dus wel het geval. Met school moet ik eigenlijk even onderscheid maken, je hebt de NLS, dat is mijn school, en je hebt Sabena, wat de school hier is. Beiden onderdeel van CAE maar onderling verschillende scholen. Sabena is een belgische vliegschool. Wel nu, Sabena had dus gezegt dat de 20 leerlingen hier makkelijk opgevangen konden worden en er genoeg instructeurs waren, en toen het puntje bij paaltje kwam zaten de klassen die er al zaten zonder instructeurs omdat 0905 werd voor getrokken.
Vanaf dat punt is het balletje gaan rollen en zodoende kwamen er geruchten. Wel nu, genoeg geschiedenis, de tickets zijn geboekt en wie ze betaald heeft weet ik eigenlijk niet maar dat interesseert me ook weinig.

En het vliegen zelf dan? Zit je al maanden stil? In je vorige blogs schreef je telkens dat het maar niet opschoot en je een nieuwe instructeur kreeg etc. Nou, het vliegen gaat eigenlijk bijzonder goed! De afgelopen maand of anderhalf vlieg ik gewoon 5x per week, week in week uit. Geen 4 dagen meer thuis zitten, nee hoor, elke dag netjes ingeroosterd worden zonder probleem. Ja, sinds het gerucht er was dat wij naar huis gestuurd zouden worden heb ik niets meer te klagen gehad, waar anderen uit mijn klas blij zijn met 3x per week vliegen, klaag ik deze week omdat mijn instructeur een dag vrij heeft genomen en ik dus maar 4x vlieg!

En wat voor een vluchten! Het nieuwe vliegtuig is echt super mooi, waar de oude conventionele klokjes hun werk goeds genoeg deden, zijn twee digitale schermen voor je neus toch even iets professioneler. Want ja, glass-cockpit is gewoon de toekomst en toch hopelijk ook wat ik later ga besturen!
Maar naast het vliegtuig is het vliegen zelf ook veranderd, waar eerst alles op zicht en met de navigatie kaart op schoot moest, kijk ik nu alleen nog maar naar binnen, een GPS schermpje erbij en de toren die jou vertelt, net als de grote boeings, waar je heen moet. Dat geeft toch wel een enorme kick! En sinds deze week ben ik ook bezig met nachtvliegen. Waar het hier om 6 uur pikke donker is en 7 uur savonds niet echt 's nachts is, kan ik het wellicht beter donker vliegen noemen maar je snapt het idée. Zaklampje erbij om voor de vlucht je vliegtuig te inspecteren en de lange mouwen overhemden weer aan want ja, ook hier koelt het 's nachts toch nog wel af.
Tussen de juiste blauwe lampjes door naar de juiste landingsbaan taxiën, ready for departure, en gaan. Wel het beeld dat je dan ziet maakt elke minuut leren, elke traan huilen, en elke depressie het dubbel en dwars waard. Jij, ver van huis, dicht bij thuis, jij die dat vliegtuig vliegt, in de donkere nacht over een stad van een miljoen lichten. Een miljoen lichtjes omringt door de ondoordringbare duisternis van de woestijn.

Werkelijk waar wonderschoon.

Ja, it's a dream come true, en dit meen ik echt. Dat ik de kans heb gekregen om echt te gaan doen wat ik het liefste doe, terwijl ik het hiervoor nog nooit had gedaan! De kans om je leven te leven en achteraf te zeggen, ik had het niet anders willen doen. Een carrière maken in de branche die je eigenlijk als je hobby ziet.

Live your life, and chase your dreams..

Ja, ik kom naar huis, en hoeveel zin ik daar ook in heb, ik denk niet dat ik het erg ga vinden om nog even 2 maandjes terug te gaan in januari. Thuis zitten kan ik de rest van mijn leven nog, in Amerika zitten om te mogen vliegen is een éénmalig fenomeen waar ik werkelijk waar van heb genoten, en van plan ben nog steeds elke dag van te genieten.

Ja, Amerika is een mooi land, het heeft zijn ups en downs, zijn voor en zijn nadelen, maar er gaat toch echt weinig boven lekker in de starbucks zitten met een goeie bak koffie, een beetje mensen kijken, en wederom een levensverhaal op digitaal papier zetten om jullie lezers thuis toch een beetje te onderhouden.

De datum is bekent, de tijd helaas nog niet, zodra ik daar meer over weet zal ik het de benodigde mensen laten weten, en als jij erbij wilt zijn als onze kleine Guido weer naar Nederland komt, ben je altijd welkom!

Nee dit keer geen weg dimmende muziek, geen ondergaande zon en opruimende staff. De bezige bijtjes van wat men hier de samenleving noemt is hier nog in volle gang en waar ik mijn koffie even ga re-fillen is het einde van deze blog in zicht.

Waarom het zo lang heeft geduurd? Ik heb eigenlijk geen idée, het geeft een geruststellende voldoening een verhaal te schrijven. Als je klaar bent, alles even over leest en hier en daar wat zinnen aanpast kijk je toch met een trots gevoel naar je verhaal, niet zozeer dat ik instaat ben wat toetsen in te slaan maar meer het verhaal waarin jij jezelf zo herkent, wellicht omdat ik het zelf ben...
Ja trots op mijn leven hier, misschien ben ik dat toch wel een beetje, en het met jullie delen doe ik met plezier.

Waar jullie nu je oogjes sluiten, sluit ik mijn laptop af, het is weer gedaan. Nog een paar weekjes en ik kan het allemaal nog eens in geuren en kleuren vertellen!

Tot dan zullen jullie het hiermee moeten doen..

Tot snel!

Guido