Het lang verwachtte...

Heee daar allemaal!

Ook dit stuk blog is nogal lang geworden tot mijn grote spijt en daarom heb ik het in ongeveer 2 stukken verdeeld, als je echter even de tijd neemt is het best goed in één keer te lezen geloof ik.

Het heeft helaas weer even geduurd voor ik het gehele thuisfront heb voorzien met een zeer benodigd stuk leesvoer maar het moment is gelukkig weer aangebroken! Om precies te zijn is het twintig dagen geleden sinds ik mijn laatste blog publiceerde en ik kreeg dan ook van meerdere kanten de vraag wanneer er weer een nieuw stukje zou verschijnen.

Waar in het laatste stuk blog de rode draad werd geleid door het feit dat ik mijn eerste vlucht had gemaakt zijn we nu twintig dagen verder en dan ook een aantal vluchten verder.

Er is in deze twintig dagen natuurlijk genoeg gebeurd, leuke en minder leuke dingen, en natuurlijk zal ik jullie daar eerst even mee vermaken!

19 Juni, 07:00 uur.

Pieeeppieeppieep! Jaa, ook ook je vrije dag gaat de wekker hier gewoon op tijd! Maar dan ook niet zonder reden natuurlijk. Aangezien elke dag hier prachtig mooi en warm is moet je soms jezelf een extraatje geven om het allemaal speciaal te houden. En wat is er nu leuker dan een mooie warme dag doorbrengen in een waterpark!
Nou er zijn allicht een aantal dingen te bedenken maar het leek ons al met al geen slechte keuze.
Dus nadat we de mensen die hun wekker, op ietwat ruige wijze van hun decibellen hadden ontnomen, uit bed hadden gehaald. Een stevig ontbijt van getoast brood, bacon, ei, worstjes, sla en alles wat je kan verzinnen dat lekker is op brood, gingen we op weg.
Even op google maps kijken hoe we het beste konden rijden en daar gingen we. Rijdend over de werkelijk vlekkeloos prachtige snelwegen van deze mooie staat kwamen we al snel bij onze plaats van bestemming.
Vanaf de snelweg konden we al een gedeelte van het waterpark zien en waar het in eerste instantie een paradijs van spetterend plezier leek was er echter een kleine tegenvaller.
Toen we het park tot op enkele meters naderde bleek het spetterende paradijs op een madurodam lijkende schaal de te zijn gemaakt. Waar de glijbanen en het zwembad allemaal wat tegenvielen was er één ding dat niet mee geschaald was en dat was natuurlijk de entree prijs!
Des te meer reden om het hele plan helaas te moeten skippen, en na wat democratisch politiek gebrabbel was er besloten dat het plan niet door ging. Wat nu!? Het is 10:00, een mooie dag, en je hebt toch zeker al een half uur gereden.
Waar anders naartoe dan Scottsdale! Dat kon natuurlijk niet missen. Na een blik op de kaart waren we weer onderweg richting Scottsdale om daar eens even goed te genieten van een bord sushi. Niet dat ik een grote fan ben van sushi maar garnalen doen het ook erg goed.
Maar na een uurtje door de Scottsdale Mall te hebben gelopen en onze buikjes weer enigszins te hebben gevuld was het tijd voor een plan B want de dag was nog lang niet gevuld!
Toen viel ons oog op Fountain Hills, een mooi plekje in de bergen waar een fontein staat die wel 300ft de lucht in spuit! Super spectaculair en toeristisch! En daar gingen we weer. Vanuit het vliegtuig had ik al een aantal keer een blik mogen werpen op dit mooie fenomeen maar vanaf de grond kon je pas echt goed zien hoe hoog hij echt was.
De fontein spuit één keer in het uur voor een paar minuten en uiteraard was hij 5 minuten geleden afgegaan toen wij aankwamen. Dat mocht echter de pret niet drukken want het weer was nog steeds heerlijk en het grasveld dat om de fontein lag was zeer uitnodigend en daar maakte we dan ook met plezier gebruik van. Zonnebril op, wat foto's maken en liggen maar. Wachtend op het geweldige moment dat komen ging.
Vijftig minuten later was het dan zo ver, het borrelt, en broeit, en daar gaat het....
Nou een deceptie wil ik het niet noemen, maar een anti-climax is toch zeker op zijn plaats. Het kwam inderdaad vrij hoog, maar meer dan water dat hoog in de lucht spuit was het ook niet echt. Toch kon het ons genoeg boeien om nog een uur te blijven liggen op de volgende ronde. Het kan echter ook zijn dat de zon gewoon lekker was en het liggen een niet bepaald onprettige ervaring was.

De weg terug..

Na een hoop gezwier maar een toch zeker geslaagde dag had het lot nog een leuke verassing voor ons in petto.
Het is hier in Arizona toegestaan om, als je bij een kruispunt rechts af de korte bocht neemt, door rood te rijden. Dus toen mijn voorligger netjes door rood reed en ik hem netjes volgde zag ik in mijn ooghoek al iets merkwaardigs gebeuren.
Een politie auto van de Mesa Police Department reed rustig de weg op en zodra hij achter ons reed... ja hoor! De sirenes aan! Waar de zweetdruppels langs mijn ogen dropen moest ik in deze situatie echter rustig blijven wilde ik dit tot een goed einde laten verlopen. Dus niet vol het gas intrappen zoals ze het in films doen maar netjes langs de kant stoppen en ten alle tijden in de auto blijven zitten. En daar kwam de Sheriff aanlopen hoor, License and registration please! Gelukkig hadden we onze papieren netjes bij en na een half uurtje van rustig controleren kwam hij bij ons terug met de mededeling dat er eigenlijk niets aan de hand was.
Na een kort gesprekje over wat we hier deden en wat welgemeend enthousiasme over het feit dat we hier voor vlieg training zijn mochten we weer gaan. Al met al een best leuke ervaring!

30 Juni 03:30 uur

Een sprong van 20 dagen? Is er tussendoor dan niets gebeurd? Nou zeker wel, maar het gehele stuk hiervoor was van één dag dus tel uit je winst, wie weet kom ik nog eens met een flashback blog over wat kleinere dingen die tussendoor zijn gebeurd!

Maar genoeg afgedwaald van de rode draad, want deze ochtend stond er iets heel speciaals op het programma! Waar ik gister erg goed commentaar kreeg van mijn instructeur en vandaag als eerste vlucht op het programma stond deed dit al enkele belletjes rinkelen. Vandaag zou wel eens een heel erg speciale dag en een enorme mijlpaal in mijn leven kunnen zijn!
Ik wist niets zeker maar had iedereen op standby gezet in het geval dat.
Waar mijn instructeur geen woord liet vallen tijdens de "pre-flight" briefing had ik wel een goed voorgevoel. En ja hoor, daar liet hij al wat doorschemeren. Het idée was dat we samen de lucht in gingen om te kijken hoe het ging en als dat goeds genoeg was zou het moment daar zijn... Guido zou zijn eerste solo vlucht gaan maken. Nou naar het vliegtuig en de lucht in dan maar!
Na vier landingen samen met mijn instructeur waar hij de controls geen moment aan hoefde te raken was hij zeer enthousiast en zei hij dat ik er klaar voor was!
Dus moest ik terug taxiën naar de parkeerplaats, snel iedereen bellen voor zover ze er nog niet waren, het nodige papier werk invullen en terug naar het vliegtuig.
Na een korte peptalk van mijn instructeur was het dan zover. De deur ging dicht en ik zat toch echt alleen in het vliegtuig. Toen begon het toch wel heel erg te kriebelen!
Alle instrumenten gechecked, alle controls werken zoals het hoort, tijd om te motor aan te zetten!
Nou dat begon goed, waar hij samen met mijn instructeur al niet lekker startte was dat deze keer niet anders en uiteraard ging het de eerste keer mis. Maar na wat aanpassingen lukte het gelukkig bij de 2e keer proberen wel. Gelukkig, iets ging goed! Even Falcon Ground oproepen dat ik er weer was en dit keer voor het eerst solo ging en ik was onderweg naar de startbaan!
Het vliegen ging heel aardig en ook al was ik super zenuwachtig was het gevoel dat je alleen gewoon een vliegtuig aan het besturen was zo ongelofelijk en bevrijdend dat ik er gewoonweg geen woorden voor heb. Ik moest alleen een rondje om het vliegveld heen vliegen, een "traffic pattern" zoals dat heet.
Twee keer opstijgen en zodoende ook twee landingen later reed ik rustig weer terug naar mijn parkeerplek met daar een juichende groep van klas en school genoten die op mij stond te wachten! Het is traditie dat je stropdas word doorgeknipt door je instructeur en je de grond niet mag raken tot je het zwembad met kleren en al in word gegooid. Nou zo gezegd zo gedaan en zo werd ik op de schouders met een groep om mij heen door de school heen gedragen, naar de campus gereden en daar netjes het zwembad in gejonast!
En toen werd het echt realiteit, ik heb gewoon een vliegtuig helemaal alleen gevlogen en geland. Ik kan maar één woord bedenken en dat is, BIZAR!!!!
Was het eng? Nee eigenlijk niet, was het spannend? Ja zeker!!!! Was het leuk? Gewoonweg helemaal geweldig!!!!!!!
Één ding weet ik nu zeker en dat is dat ik piloot wil worden. Stiekem was ik daar natuurlijk allang achter maar nu is er simpelweg geen twijfel meer mogelijk. Morgen vlieg ik weer samen met mijn instructeur en de vlucht daarna moet ik alleen naar een gebied ten zuiden van het vliegveld om daar oefeningen te doen. Gaat dat allemaal goed? Verdwaal ik ergens in de bergen? Vind ik het vliegveld ooit nog terug?

Dat en meer krijgen jullie allemaal te horen in het volgende deel van, Guido in Phoenix Arizona!

Voor vandaag staat er vooral een beetje leren, lekker uit eten en bioscoop op het programma!

Dat was alles weer voor vandaag, het volgende stuk blog zal hoop ik een stuk minder vertraging hebben dan deze! Mijn excuses voor het ongemak

Uit een prachtig mooi en warm Arizona

Groetjes en tot snel!!

Guido