Ja, een titel die de meeste lezers hopelijk toch wel aanspreekt, want het is wellicht onverwacht maar niet meer onbekend. Ik kom weer naar huis..
Ja, een zin die hopelijk de meeste lezers toch wel aanspreekt, als jullie mij nog een beetje herinneren natuurlijk. De datum van de laatste blog durf ik stiekem niet te bekijken maar de tijd voor excuses is geweest. Het kwam er gewoon niet van! Oke ergens zit daar wel een excuus in, niets aan te doen.
Het is woensdag, 10 november, half 3 en het is tijd, tijd om de mensen thuis echt weer eens te voorzien in een verhaal over mijn thuis, mijn leven hier. Bijna 6 maanden, 6 maanden heb je nodig om je in je nieuwe huis echt thuis te voelen, wel nu dat blijkt. Dag in dag uit, wakker worden op je eigen toch net iets te kleine kamer, maar het is wel jouw kamer. Strompelen naar de huiskamer en daar je huisgenoten zien die je met liefde en warmte verwelkomen op een warempel weer zonnige en prachtige dag. Ontbijten op de patio, lekker vers geperste sinaasappelsap en een croissantje. Krantje op schoot en eens even lekker de dag doornemen.
De melkboer die al lachend zijn rondje doet en de krantenjongens met een getrainde worp de rest van de straat voorzien van het benodigde wereldnieuws.
Ja, zo klinkt het allemaal toch best mooi hier.. Maar ook al brengt de kranten jongen mij geen krant en drink ik in de vroege ochtend zon geen glaasje vers geperste sinaasappelsap, naar mijn zin heb ik het hier nog steeds!
En nu, waar te beginnen? Las Vegas? Dat is lang geleden! Waar het neon licht nog op mijn netvlies gebrand staat en de deceptie zich eigen heeft gemaakt van mijn gok lust is het toch niet meer dan een mooie herinnering. Ja, mooi was het zeker, het leven waar je toch stiekem van hoopt en je in je achterhoofd al de datum hebt geprikt, 2 september 2012... Wellicht voorbarig maar zodra ik 21 word zit ik er toch zeker aan te denken om weer eens even een kijkje te maken in de stad die nooit slaapt.
Ja, de zon die met zijn eerste lichtstralen een onwerkelijk bouwwerk van hotels in zijn volste ochtend glorie ontsluierd, op 17 hoog uitkijkend vanuit het ene hotel waar je toch stiekem al heel erg lang van droomt, uitkijkend op de fontein die melodieus een prachtig orkest aanspoort.
The American dream was nog nooit zo echt..
Nou, "ja het was leuk om mee gemaakt te hebben, maar niets voor mij", zegt moeder als we na 2 dagen rond lopen en foto's maken in de auto zitten weer op weg naar Phoenix.
Daar zit je dan met je kopje koffie, waar moet ik in hemelsnaam allemaal over vertellen?
Het leventje gaat zo gewoon door, en zeker als je niet opschrijft wat jou day to day assessment is word het echt moeilijk er nog een geheel van te maken. Een dagje uit is wat er uit springt.
Een dagje Tucson, dat was erg leuk!
Tucson is 1 van de grote steden in Arizona, waar Phoenix natuurlijk veruit de grootste is en deze eigenlijk ook is opgedeeld in meerdere steden, is Tucson een redelijk met nederland te vergelijken stad. Denk aan Amsterdam etc. Het heeft zijn eigen vliegveld waar ik tot 2x het genoegen heb mogen hebben te landen. Daar kom je dan aan rijden tussen de grote airliners en straaljagers, dan weet je toch maar weer eens dat je het juiste beroep hebt uitgekozen!
Waar het vliegveld een plek is waar je toch alleen met het vliegtuig komt is er nog een leuke trekpleister voor een vliegtuig gek. Een graveyard, voor wie dit door de vertaal machine haalt zal dit raar klinken want inderdaad betekent dat kerkhof, alleen is dit geen kerkhof voor mensen maar voor vliegtuigen! Want ja, helaas worden die ook oud.
Oude vliegtuigen, vooral veel die in tijden van oorlog zijn gemaakt, zijn nu nutteloos en onderhoud etc kost veel te veel geld, uit elkaar halen eigenlijk ook en dan is er maar 1 oplossing, in de woestijn zetten!
Dit word veel gedaan met vliegtuigen die in tijden van crisis gewoonweg niet gebruikt kunnen worden en dan als je ze weer kan gebruiken haal je ze weer uit de woestijn.
Toevallig staan, of stonden dat kan, een aantal kisten van Martin Air op een vliegveld hier niet zover vandaan. Die konden ze toen der tijd niet gebruiken dus dan moet je er op een goedkope manier tijdelijk vanaf.
Echter de attractie in Tucson was voor vliegtuigen die hun glorie dagen voor de rest van hun leven hadden opgegeven.
Ooit dapper gestreden voor een plekje in het luchtruim, was er nu weinig meer van over en het opgestoven zand deed denken aan een eeuwen oud monument. Wel nu eeuwen oud is het dan misschien niet, maar een monument toch zeker wel.
En ongelofelijk, van de gehele graveyard was een soort museum gemaakt waar je voor een bescheiden bedrag toch een leuke middag vliegtuigen kan kijken. De tour begon in een hangar, een paar mislukte project vliegtuigjes, een mooie straaljager, die kenners herkende als het vliegtuig waarin Tom Cruise in zijn jonge jaren nog fly-by's deed in de kaskraker Topgun.
Eenmaal buiten was het echt onwerkelijk, eindeloze rijen vliegtuigen, stuk voor stuk met veel pijn en moeite geproduceerd en nu niets meer dan stofverzamelaars en foto kiekjes.
Wel nu, 2 uur door de vliegtuigen lopen later was het wel genoeg en waar we misschien één tiende van het geheel hadden gezien snapte we de hint, en waren een hoop vliegtuigen gemaakt waar niemand meer wat aan had. Dus hop in de auto en richting huis.
Ja, zo maken we de tijd vol, een uitje naar het winkelcentrum, een uitje naar een andere stad, een etentje en bioscoop zijn nog altijd de orde van de week, je moet natuurlijk wat doen om het je naar je zin te maken!
En toen was er groot nieuws, een gerucht, een grap? Ik hoorde het van mijn instructeur, het is echt waar! Haha heel grappig, wat denk je zelf.. Ik maak geen grap! Het is echt zo, we gaan naar huis! Jaja mooi verhaal, ik bel Dudley zelf wel even, Hi, yes its Daniël ( Guido Govert Daniël! ), there's a rumour about our class being sent home? Nou zettie, das waar!
Het was toen nog niet zeker en we moesten ongeveer een week op het verlossende woord wachten, 7 pijnlijke dagen tot ons schoolhoofd uit Nederland naar Phoenix kwam om het allemaal te bespreken, want wie ging het eigenlijk betalen?
Ik begin bij het begin, want waarom kom ik eigenlijk naar huis?
Dat er in Portugal veel vertragingen zijn is bij de meeste lezers denk ik al wel bekent, vandaar dat er klassen zoals mijn klas, voor de helft hier naar Amerika worden gestuurd. Ik ben klas 0909, dus september 2009. En klas 0905, die voorheen in zijn geheel in Portugal zat, is een aantal maanden geleden naar Amerika gestuurd. Die zaten dus al 4 maanden langer in het buitenland en liepen eigenlijk maar 1 maand op ons voor. Dat waren zomaar 20 leerlingen die ook allemaal instructeurs nodig hadden. En waar school had belooft dat dit geen probleem zou zijn, was dit dus wel het geval. Met school moet ik eigenlijk even onderscheid maken, je hebt de NLS, dat is mijn school, en je hebt Sabena, wat de school hier is. Beiden onderdeel van CAE maar onderling verschillende scholen. Sabena is een belgische vliegschool. Wel nu, Sabena had dus gezegt dat de 20 leerlingen hier makkelijk opgevangen konden worden en er genoeg instructeurs waren, en toen het puntje bij paaltje kwam zaten de klassen die er al zaten zonder instructeurs omdat 0905 werd voor getrokken.
Vanaf dat punt is het balletje gaan rollen en zodoende kwamen er geruchten. Wel nu, genoeg geschiedenis, de tickets zijn geboekt en wie ze betaald heeft weet ik eigenlijk niet maar dat interesseert me ook weinig.
En het vliegen zelf dan? Zit je al maanden stil? In je vorige blogs schreef je telkens dat het maar niet opschoot en je een nieuwe instructeur kreeg etc. Nou, het vliegen gaat eigenlijk bijzonder goed! De afgelopen maand of anderhalf vlieg ik gewoon 5x per week, week in week uit. Geen 4 dagen meer thuis zitten, nee hoor, elke dag netjes ingeroosterd worden zonder probleem. Ja, sinds het gerucht er was dat wij naar huis gestuurd zouden worden heb ik niets meer te klagen gehad, waar anderen uit mijn klas blij zijn met 3x per week vliegen, klaag ik deze week omdat mijn instructeur een dag vrij heeft genomen en ik dus maar 4x vlieg!
En wat voor een vluchten! Het nieuwe vliegtuig is echt super mooi, waar de oude conventionele klokjes hun werk goeds genoeg deden, zijn twee digitale schermen voor je neus toch even iets professioneler. Want ja, glass-cockpit is gewoon de toekomst en toch hopelijk ook wat ik later ga besturen!
Maar naast het vliegtuig is het vliegen zelf ook veranderd, waar eerst alles op zicht en met de navigatie kaart op schoot moest, kijk ik nu alleen nog maar naar binnen, een GPS schermpje erbij en de toren die jou vertelt, net als de grote boeings, waar je heen moet. Dat geeft toch wel een enorme kick! En sinds deze week ben ik ook bezig met nachtvliegen. Waar het hier om 6 uur pikke donker is en 7 uur savonds niet echt 's nachts is, kan ik het wellicht beter donker vliegen noemen maar je snapt het idée. Zaklampje erbij om voor de vlucht je vliegtuig te inspecteren en de lange mouwen overhemden weer aan want ja, ook hier koelt het 's nachts toch nog wel af.
Tussen de juiste blauwe lampjes door naar de juiste landingsbaan taxiën, ready for departure, en gaan. Wel het beeld dat je dan ziet maakt elke minuut leren, elke traan huilen, en elke depressie het dubbel en dwars waard. Jij, ver van huis, dicht bij thuis, jij die dat vliegtuig vliegt, in de donkere nacht over een stad van een miljoen lichten. Een miljoen lichtjes omringt door de ondoordringbare duisternis van de woestijn.
Werkelijk waar wonderschoon.
Ja, it's a dream come true, en dit meen ik echt. Dat ik de kans heb gekregen om echt te gaan doen wat ik het liefste doe, terwijl ik het hiervoor nog nooit had gedaan! De kans om je leven te leven en achteraf te zeggen, ik had het niet anders willen doen. Een carrière maken in de branche die je eigenlijk als je hobby ziet.
Live your life, and chase your dreams..
Ja, ik kom naar huis, en hoeveel zin ik daar ook in heb, ik denk niet dat ik het erg ga vinden om nog even 2 maandjes terug te gaan in januari. Thuis zitten kan ik de rest van mijn leven nog, in Amerika zitten om te mogen vliegen is een éénmalig fenomeen waar ik werkelijk waar van heb genoten, en van plan ben nog steeds elke dag van te genieten.
Ja, Amerika is een mooi land, het heeft zijn ups en downs, zijn voor en zijn nadelen, maar er gaat toch echt weinig boven lekker in de starbucks zitten met een goeie bak koffie, een beetje mensen kijken, en wederom een levensverhaal op digitaal papier zetten om jullie lezers thuis toch een beetje te onderhouden.
De datum is bekent, de tijd helaas nog niet, zodra ik daar meer over weet zal ik het de benodigde mensen laten weten, en als jij erbij wilt zijn als onze kleine Guido weer naar Nederland komt, ben je altijd welkom!
Nee dit keer geen weg dimmende muziek, geen ondergaande zon en opruimende staff. De bezige bijtjes van wat men hier de samenleving noemt is hier nog in volle gang en waar ik mijn koffie even ga re-fillen is het einde van deze blog in zicht.
Waarom het zo lang heeft geduurd? Ik heb eigenlijk geen idée, het geeft een geruststellende voldoening een verhaal te schrijven. Als je klaar bent, alles even over leest en hier en daar wat zinnen aanpast kijk je toch met een trots gevoel naar je verhaal, niet zozeer dat ik instaat ben wat toetsen in te slaan maar meer het verhaal waarin jij jezelf zo herkent, wellicht omdat ik het zelf ben...
Ja trots op mijn leven hier, misschien ben ik dat toch wel een beetje, en het met jullie delen doe ik met plezier.
Waar jullie nu je oogjes sluiten, sluit ik mijn laptop af, het is weer gedaan. Nog een paar weekjes en ik kan het allemaal nog eens in geuren en kleuren vertellen!
Tot dan zullen jullie het hiermee moeten doen..
Tot snel!
Guido
woensdag 10 november 2010
donderdag 9 september 2010
Komt een man bij de dokter...
Gegroet allen,
Het is alweer september en de tijd tikt door. Een jaartje ouder, een jaartje wijzer?
Mijn afgelopen blog beloofde ik dat er meteen een nieuwe blog zou verschijnen de dag dat ik mijn 70-uurs check zou hebben gehaald en met het goud op de schouders zou rondlopen.
Ik kan mij nog een reactie van tante Janny herinneren, ik citeer;
''Jammer van je vlieginstructeur, maar die "nieuwe" zal ook wel wennen. Zorg wel dat je de 70 uur check hebt gedaan voor je 19e verjaardag. Misschien wordt je dan ook wel bedolven onder heel veel kaarten.''
En wat ik mij nog beter kan herinneren dat ik toen dacht, nou dat moet sowieso wel lukken, er moet wel heel veel gebeuren wil ik mijn check niet halen voor mijn verjaardag.
Nou het is me gelukt! Want op 3 september haalde Guido eindelijk zijn eerste strepen en zoals jullie allen weten is onze grote vriend op 2 september jarig, daar gaat iets fout!
Nou wat er allemaal fout is gegaan zal ik jullie lees publiek eens even vertellen. Ga er maar goed voor zitten.
Veel vliegen, dat is wat ik een lange tijd heb gedaan, maar zodra ik mijn afgelopen blog afsloot was het over met de pret. Mijn instructeur was dus definitief weg en waar ik wel een vervangende instructeur toegewezen heb gekregen heeft deze al 5 studenten en met maximaal 3-4 vlieg plekken per dag en 6 leerlingen heb je al snel door dat veel vliegen er niet in zit.
Ik moest dus nog ongeveer 4 missies met mijn instructeur vliegen en 4 solo vluchten, nou deze solo vluchten heb ik vrij snel kunnen doen dat was geen probleem. En toen kwam het noodlot, dag 1, ik sta niet op het rooster, dag 2, nog steeds niet.. Dag 7, nog steeds niet, ik word gewoon niet ingeroosterd!!
Het is nu ongeveer 20 augustus en ik heb eindelijk mijn missies weten te volbrengen en ben dus klaar voor mijn 70-uurs check!!
Woensdag avond, ik voelde mij de hele dag al niet zo lekker dus maar vroeg onder de wol! Donderdag ochtend, barstende koppijn! Gelukkig was ik zoals bijna elke dag vrij dus school afbellen hoefde niet. Nou, maar weer de oogjes dicht doen en kijken of het straks beter gaat.
Donderdag middag, barstende koppijn!
Dus, slechts een woordspeling op één van neerlands pronkstukken of een daadwerkelijk verhaal? Welnu de meeste mensen zullen het verhaal al wel hebben gehoord maar het is het toch zeker waard om het even te verwerken in deze blog.
Ik was geëindigd bij donderdag middag, nog geen vorderingen en nog altijd vreselijke hoofdpijn. Ibuprofen erin en slapen maar weer. Vrijdag nog steeds hetzelfde verhaal en geen verbetering of wat dan ook. Nou zaterdag was ik het zat dus op naar de dokter.
Daar kreeg ik na ongeveer een half uur onderzoek te horen dat het geen dodelijk virus was wat ze eerst wel dachten. Ook omdat ik rare vlekjes op mijn handen en benen had.
Nou gelukkig, maar wat is het dan wel? Ja het zal wel een virus of zo iets dergelijks zijn.
Oke, middeltje tegen de vlekjes en antibiotica kuur tegen de hoofdpijn.
Terug naar bed en slapen maar weer.
Na drie dagen aan de eisen van de kuur te hebben voldaan en eigenlijk zo goed als geen verbetering maar weer terug naar de dokter.
Nou ja zeg, hoofdpijn niet weg? Dat is een ernstige zaak! Ja vertel mij wat..
Weer standaard onderzoekje, bloeddruk, keel oren en ogen even beschijnen met een zoeklichtje. Nee weten nog steeds niet wat er mis met je is, we geven je wel een prik, dan komt alles goed!
Wat voor prik het precies was weet ik niet maar het zou een paardenmiddel moeten zijn wat alles oplost. De zuster had al gewaarschuwd dat het pijn zou kunnen doen maar toen ze hem erin zette voelde ik eigenlijk niets. Grote jongen als ik was dacht de zuster dat aangezien het geen pijn deed ze me wel alleen kon laten.
Nou zodra die de deur uit liep begon die prik me toch een partij te branden. Ik moest rechtop het bed blijven zitten dus ik deed mijn best tot mijn zicht mij in de steek liet en al snel daarna mijn bewustzijn. Oftewel ik viel flauw en zo pardoes achterover het bed af, precies op het moment dat de dokter en zuster binnen kwamen lopen.
Na wat wazige dromen en gedachten later werd ik wakker met een geschokte dokter en zuster voor me, opgevouwen tussen het bed en de muur. Nou dat was me een situatie, snel overeind geholpen en op het bed gelegd, zuurstof fles aan me neus gehangen en heen en weer rennende mensen die denken dat ik dood ging! En eigenlijk vanaf dat moment voelde ik me stukken beter, ik lag een beetje te grinniken in het bed terwijl er de hele tijd een zuster bij me bleef om alles in de gaten te houden. Nou na een half uurtje aan het zuurstof gelegen te hebben kon ik ze eindelijk overtuigen dat ik me wel goed voelde. Ik mocht niet zelf naar huis met de auto dus moest ik iemand bellen om me op te komen halen, ze wilde me eigenlijk in een rolstoel naar de auto rijden maar van dat idée kon ik ze gelukkig af houden en mocht toch helemaal zelf naar buiten lopen. Toen kwam het mooiste van het verhaal, ik moest een witness report invullen, een getuigen rapport. Daarin moest ik gedetailleerd vertellen wat ik dacht dat er fout was gegaan, zodat ik ze niet kon aanklagen, daar kwam het op neer. Maar toen ik die grap maakte tegen het hoofd van de ziekenboeg kon deze er niet om lachen..
Al met al een hele leuke middag en eigenlijk voel ik mij sinds dien stukken beter, het mooiste was nog dat ik niets hoefde te betalen omdat ze geloof ik al blij waren dat ik de politie er niet bij had gehaald.
Dit hele ziekte grapje heeft uiteindelijk iets meer dan een week geduurd en ik heb in die tijd geen één keer school hoeven bellen dat ik niet kon vliegen omdat ik gewoonweg niet werd ingeroosterd.
Nou op naar school om maar eens even goed te gaan onderhandelen over het feit dat we gewoon zo weinig vliegen, na wat excuses en smoesjes kwam het erop neer dat ik niet moest zeuren want er ging voorlopig toch niets veranderen. Alleen het was nu alweer meer dan een week geleden dat ik had gevlogen en ik was nog steeds bij mijn 70-uurs check, alleen om zolang ervoor niet gevlogen te hebben is natuurlijk niet de beste voorbereiding. Dus dan maar een missie van na mijn check naar voren halen om toch even alles te kunnen herhalen als ik die check ooit nog eens zou vliegen. Nou die vlucht zelf ging niet echt heel lekker maar 3 dagen later was het dan eindelijk zover, ik stond ingeroosterd voor mijn 70-uurs check!!
Het was met dezelfde instructeur waar ik mijn vorige twee checks ook bij had gehaald dus dat was al een meevaller. Nou de rest van de dag toch nog even goed gebruiken om al het leerwerk door te nemen en zorgen dat ik er klaar voor was op de dag des oordeels.
Over de vlucht zelf zal ik weinig vertellen, jullie hoofden verzadigen met nog meer informatie loze vlieg feitjes is natuurlijk niet gewenst! Het komt erop neer dat het eigenlijk wel lekker ging en gelukkig was de instructeur het daar wel mee eens! Een aantal puntjes waar ik wel op moet letten maar wel geslaagd!! Op naar het hoofd van onze opleiding hier om het oh zo gewilde goud te gaan 'collecten'. Nou, mijn vlucht was om ongeveer 8 uur al klaar en de heer R Dudley lag om die tijd nog lekker in zijn bedje de binnenkant van zijn ogen te bestuderen dus dat was even wachten. Snel naar huis, niemand die wakker is dus lekker in je eentje in de huiskamer zitten blij te zijn dat je je check hebt gehaald! Mensen vertellen van thuis, en wachten tot de kleine wijzer de 10 aantikt. Nog sneller terug naar school racen, je auto vergeten op slot te doen en naar het kantoortje van de heer Dudley rennen. Good day Sir, I'm here to collect some gold.. Congratulations, de egaal blauwe epauletten in de broekzak en de wonderschone gouden strepen op de schouders. Nu is het officieel, ik ben een piloot!
Oh, en in alle heisa ben ik zowaar een heugelijke gebeurtenis geheel vergeten! Guido is 19 jaar geworden! De dag voor mijn check was een ware deceptie. De hoofdpijn is eigenlijk tot op de dag van vandaag niet echt weg en ook op de tweede van de negende maand was ik behoorlijk ziek. Beetje binnen zitten en geen echte cadeaus geven je toch niet echt een feestgevoel, ondanks het warempel wonderschone duet van Ben en Mats toen ik wakker werd en Bart die voor de nodige enorm foute verjaardags liedjes zorgde.
's Avonds wel met ze vieren gebbqed en naast wat verkrachtte kip was dat wel lekker en gezellig.
En rond een uurtje of 5 kwam het geweldige nieuws dat ik eindelijk mijn check mocht vliegen en dat was toch wel het mooiste cadeau.
Het is nu alweer 090910, ja de tijd gaat hier nog altijd snel, ik heb de afgelopen week na mijn check zowaar 5x gevlogen en moet nu nog 3 vluchten en dan ben ik klaar op de Piper Archer, het eerste vliegtuig waar ik tot nu toe alleen nog op heb gevlogen. Dan is de Diamond 40 aan de beurt, deze is niet veel groter maar heeft een cockpit van 2 computer schermen en hiermee gaan we ook nachtvliegen, super gaaf!!
Vandaag stak de hoofdpijn ook weer wat op maar nadat dat ik van 12-5 even extra had geslapen voelde ik mij wel weer beter en nu zit ik weer zoals het hoort bij de starbucks te genieten van een hapje en een drankje.
Zodra je hier vliegt heb ik het echt wel naar mijn zin en gaat de tijd heel erg snel. Maar wat ik des te meer heb gemerkt dat zodra je een paar dagen niet vliegt je ogen de verhullende sluier oplichten en je je eigenlijk meteen gewoon enorm verveelt. Tenzij je de hele dag ziek in bed ligt uiteraard dan heb je niets te zeuren want dan heb je tenminste iets te doen!
Ook vanavond is het weer tijd om huiswaarts te gaan, waar de vorige keer in een heerlijk rustgevende omgeving ik mijn blog kon afsluiten met wat diepgaande wijsheid, is er nu iemand bezig met zoveel mogelijk lawaai een koffie apparaat schoon te maken en zitten links naast mij een aantal proletariërs te discussieren over het feit dat Amerikaanse bioscopen beter zijn dan die in Europa. Zouden deze mensen ooit in Europa zijn geweest? Zijn ze überhaupt ooit in een bioscoop geweest? Interesseert iemand die deze blog het iets van welk merk het petje is dat de jongen op heeft? Geen idee maar hij zit er zo voor dat ik het niet kan lezen dus helaas moet ik jullie die informatie onthouden..
Ja, tijd om huiswaarts te gaan, en uitkijkend naar een zeer heugelijk feit waar ik zeker te weten een blog over ga schrijven! Fati en Mutti zijn in de U S of A! Ik heb mijn dagen vrij al geregeld met school en 17-20 september gaan wij lekker naar Las Vegas met ze drietjes! Ze zijn nu het mooie Amerika aan het bekijken en komen dus over een week hier aan.
Wat we dan allemaal gaan doen krijgen jullie snel genoeg te horen in de volgende aflevering van de reallife soap, Guido doet gek in de USA!
Voor vanavond zit het erop, ik hoop dat jullie weer een beetje op de hoogte zijn van mijn bezigheden en ervaringen, sommige wat minder en andere nog erger, maar gelukkig zijn er genoeg leuke dingen dus vrees niet, Guido overleeft het wel!
Heel erg bedankt iedereen voor de kaartjes die jullie hebben gestuurd! Een stukje van thuis geeft toch een warm gevoel en de meeste waren zelfs op tijd voor mij verjaardag! Helemaal top!
En ohja, ook hier is iedereen in de ban van Oh Oh Cherso! Waar ook aflevering twee prima voldeed aan de verwachte spanningen en nodige seksuele content, is ongeveer de hele springs er nu aan verslaafd. We kijken uit naar volgende week donderdag!
Groetjes, kusjes en knuffels,
Tot de volgende keer!!
Guido, out.
Het is alweer september en de tijd tikt door. Een jaartje ouder, een jaartje wijzer?
Mijn afgelopen blog beloofde ik dat er meteen een nieuwe blog zou verschijnen de dag dat ik mijn 70-uurs check zou hebben gehaald en met het goud op de schouders zou rondlopen.
Ik kan mij nog een reactie van tante Janny herinneren, ik citeer;
''Jammer van je vlieginstructeur, maar die "nieuwe" zal ook wel wennen. Zorg wel dat je de 70 uur check hebt gedaan voor je 19e verjaardag. Misschien wordt je dan ook wel bedolven onder heel veel kaarten.''
En wat ik mij nog beter kan herinneren dat ik toen dacht, nou dat moet sowieso wel lukken, er moet wel heel veel gebeuren wil ik mijn check niet halen voor mijn verjaardag.
Nou het is me gelukt! Want op 3 september haalde Guido eindelijk zijn eerste strepen en zoals jullie allen weten is onze grote vriend op 2 september jarig, daar gaat iets fout!
Nou wat er allemaal fout is gegaan zal ik jullie lees publiek eens even vertellen. Ga er maar goed voor zitten.
Veel vliegen, dat is wat ik een lange tijd heb gedaan, maar zodra ik mijn afgelopen blog afsloot was het over met de pret. Mijn instructeur was dus definitief weg en waar ik wel een vervangende instructeur toegewezen heb gekregen heeft deze al 5 studenten en met maximaal 3-4 vlieg plekken per dag en 6 leerlingen heb je al snel door dat veel vliegen er niet in zit.
Ik moest dus nog ongeveer 4 missies met mijn instructeur vliegen en 4 solo vluchten, nou deze solo vluchten heb ik vrij snel kunnen doen dat was geen probleem. En toen kwam het noodlot, dag 1, ik sta niet op het rooster, dag 2, nog steeds niet.. Dag 7, nog steeds niet, ik word gewoon niet ingeroosterd!!
Het is nu ongeveer 20 augustus en ik heb eindelijk mijn missies weten te volbrengen en ben dus klaar voor mijn 70-uurs check!!
Woensdag avond, ik voelde mij de hele dag al niet zo lekker dus maar vroeg onder de wol! Donderdag ochtend, barstende koppijn! Gelukkig was ik zoals bijna elke dag vrij dus school afbellen hoefde niet. Nou, maar weer de oogjes dicht doen en kijken of het straks beter gaat.
Donderdag middag, barstende koppijn!
Dus, slechts een woordspeling op één van neerlands pronkstukken of een daadwerkelijk verhaal? Welnu de meeste mensen zullen het verhaal al wel hebben gehoord maar het is het toch zeker waard om het even te verwerken in deze blog.
Ik was geëindigd bij donderdag middag, nog geen vorderingen en nog altijd vreselijke hoofdpijn. Ibuprofen erin en slapen maar weer. Vrijdag nog steeds hetzelfde verhaal en geen verbetering of wat dan ook. Nou zaterdag was ik het zat dus op naar de dokter.
Daar kreeg ik na ongeveer een half uur onderzoek te horen dat het geen dodelijk virus was wat ze eerst wel dachten. Ook omdat ik rare vlekjes op mijn handen en benen had.
Nou gelukkig, maar wat is het dan wel? Ja het zal wel een virus of zo iets dergelijks zijn.
Oke, middeltje tegen de vlekjes en antibiotica kuur tegen de hoofdpijn.
Terug naar bed en slapen maar weer.
Na drie dagen aan de eisen van de kuur te hebben voldaan en eigenlijk zo goed als geen verbetering maar weer terug naar de dokter.
Nou ja zeg, hoofdpijn niet weg? Dat is een ernstige zaak! Ja vertel mij wat..
Weer standaard onderzoekje, bloeddruk, keel oren en ogen even beschijnen met een zoeklichtje. Nee weten nog steeds niet wat er mis met je is, we geven je wel een prik, dan komt alles goed!
Wat voor prik het precies was weet ik niet maar het zou een paardenmiddel moeten zijn wat alles oplost. De zuster had al gewaarschuwd dat het pijn zou kunnen doen maar toen ze hem erin zette voelde ik eigenlijk niets. Grote jongen als ik was dacht de zuster dat aangezien het geen pijn deed ze me wel alleen kon laten.
Nou zodra die de deur uit liep begon die prik me toch een partij te branden. Ik moest rechtop het bed blijven zitten dus ik deed mijn best tot mijn zicht mij in de steek liet en al snel daarna mijn bewustzijn. Oftewel ik viel flauw en zo pardoes achterover het bed af, precies op het moment dat de dokter en zuster binnen kwamen lopen.
Na wat wazige dromen en gedachten later werd ik wakker met een geschokte dokter en zuster voor me, opgevouwen tussen het bed en de muur. Nou dat was me een situatie, snel overeind geholpen en op het bed gelegd, zuurstof fles aan me neus gehangen en heen en weer rennende mensen die denken dat ik dood ging! En eigenlijk vanaf dat moment voelde ik me stukken beter, ik lag een beetje te grinniken in het bed terwijl er de hele tijd een zuster bij me bleef om alles in de gaten te houden. Nou na een half uurtje aan het zuurstof gelegen te hebben kon ik ze eindelijk overtuigen dat ik me wel goed voelde. Ik mocht niet zelf naar huis met de auto dus moest ik iemand bellen om me op te komen halen, ze wilde me eigenlijk in een rolstoel naar de auto rijden maar van dat idée kon ik ze gelukkig af houden en mocht toch helemaal zelf naar buiten lopen. Toen kwam het mooiste van het verhaal, ik moest een witness report invullen, een getuigen rapport. Daarin moest ik gedetailleerd vertellen wat ik dacht dat er fout was gegaan, zodat ik ze niet kon aanklagen, daar kwam het op neer. Maar toen ik die grap maakte tegen het hoofd van de ziekenboeg kon deze er niet om lachen..
Al met al een hele leuke middag en eigenlijk voel ik mij sinds dien stukken beter, het mooiste was nog dat ik niets hoefde te betalen omdat ze geloof ik al blij waren dat ik de politie er niet bij had gehaald.
Dit hele ziekte grapje heeft uiteindelijk iets meer dan een week geduurd en ik heb in die tijd geen één keer school hoeven bellen dat ik niet kon vliegen omdat ik gewoonweg niet werd ingeroosterd.
Nou op naar school om maar eens even goed te gaan onderhandelen over het feit dat we gewoon zo weinig vliegen, na wat excuses en smoesjes kwam het erop neer dat ik niet moest zeuren want er ging voorlopig toch niets veranderen. Alleen het was nu alweer meer dan een week geleden dat ik had gevlogen en ik was nog steeds bij mijn 70-uurs check, alleen om zolang ervoor niet gevlogen te hebben is natuurlijk niet de beste voorbereiding. Dus dan maar een missie van na mijn check naar voren halen om toch even alles te kunnen herhalen als ik die check ooit nog eens zou vliegen. Nou die vlucht zelf ging niet echt heel lekker maar 3 dagen later was het dan eindelijk zover, ik stond ingeroosterd voor mijn 70-uurs check!!
Het was met dezelfde instructeur waar ik mijn vorige twee checks ook bij had gehaald dus dat was al een meevaller. Nou de rest van de dag toch nog even goed gebruiken om al het leerwerk door te nemen en zorgen dat ik er klaar voor was op de dag des oordeels.
Over de vlucht zelf zal ik weinig vertellen, jullie hoofden verzadigen met nog meer informatie loze vlieg feitjes is natuurlijk niet gewenst! Het komt erop neer dat het eigenlijk wel lekker ging en gelukkig was de instructeur het daar wel mee eens! Een aantal puntjes waar ik wel op moet letten maar wel geslaagd!! Op naar het hoofd van onze opleiding hier om het oh zo gewilde goud te gaan 'collecten'. Nou, mijn vlucht was om ongeveer 8 uur al klaar en de heer R Dudley lag om die tijd nog lekker in zijn bedje de binnenkant van zijn ogen te bestuderen dus dat was even wachten. Snel naar huis, niemand die wakker is dus lekker in je eentje in de huiskamer zitten blij te zijn dat je je check hebt gehaald! Mensen vertellen van thuis, en wachten tot de kleine wijzer de 10 aantikt. Nog sneller terug naar school racen, je auto vergeten op slot te doen en naar het kantoortje van de heer Dudley rennen. Good day Sir, I'm here to collect some gold.. Congratulations, de egaal blauwe epauletten in de broekzak en de wonderschone gouden strepen op de schouders. Nu is het officieel, ik ben een piloot!
Oh, en in alle heisa ben ik zowaar een heugelijke gebeurtenis geheel vergeten! Guido is 19 jaar geworden! De dag voor mijn check was een ware deceptie. De hoofdpijn is eigenlijk tot op de dag van vandaag niet echt weg en ook op de tweede van de negende maand was ik behoorlijk ziek. Beetje binnen zitten en geen echte cadeaus geven je toch niet echt een feestgevoel, ondanks het warempel wonderschone duet van Ben en Mats toen ik wakker werd en Bart die voor de nodige enorm foute verjaardags liedjes zorgde.
's Avonds wel met ze vieren gebbqed en naast wat verkrachtte kip was dat wel lekker en gezellig.
En rond een uurtje of 5 kwam het geweldige nieuws dat ik eindelijk mijn check mocht vliegen en dat was toch wel het mooiste cadeau.
Het is nu alweer 090910, ja de tijd gaat hier nog altijd snel, ik heb de afgelopen week na mijn check zowaar 5x gevlogen en moet nu nog 3 vluchten en dan ben ik klaar op de Piper Archer, het eerste vliegtuig waar ik tot nu toe alleen nog op heb gevlogen. Dan is de Diamond 40 aan de beurt, deze is niet veel groter maar heeft een cockpit van 2 computer schermen en hiermee gaan we ook nachtvliegen, super gaaf!!
Vandaag stak de hoofdpijn ook weer wat op maar nadat dat ik van 12-5 even extra had geslapen voelde ik mij wel weer beter en nu zit ik weer zoals het hoort bij de starbucks te genieten van een hapje en een drankje.
Zodra je hier vliegt heb ik het echt wel naar mijn zin en gaat de tijd heel erg snel. Maar wat ik des te meer heb gemerkt dat zodra je een paar dagen niet vliegt je ogen de verhullende sluier oplichten en je je eigenlijk meteen gewoon enorm verveelt. Tenzij je de hele dag ziek in bed ligt uiteraard dan heb je niets te zeuren want dan heb je tenminste iets te doen!
Ook vanavond is het weer tijd om huiswaarts te gaan, waar de vorige keer in een heerlijk rustgevende omgeving ik mijn blog kon afsluiten met wat diepgaande wijsheid, is er nu iemand bezig met zoveel mogelijk lawaai een koffie apparaat schoon te maken en zitten links naast mij een aantal proletariërs te discussieren over het feit dat Amerikaanse bioscopen beter zijn dan die in Europa. Zouden deze mensen ooit in Europa zijn geweest? Zijn ze überhaupt ooit in een bioscoop geweest? Interesseert iemand die deze blog het iets van welk merk het petje is dat de jongen op heeft? Geen idee maar hij zit er zo voor dat ik het niet kan lezen dus helaas moet ik jullie die informatie onthouden..
Ja, tijd om huiswaarts te gaan, en uitkijkend naar een zeer heugelijk feit waar ik zeker te weten een blog over ga schrijven! Fati en Mutti zijn in de U S of A! Ik heb mijn dagen vrij al geregeld met school en 17-20 september gaan wij lekker naar Las Vegas met ze drietjes! Ze zijn nu het mooie Amerika aan het bekijken en komen dus over een week hier aan.
Wat we dan allemaal gaan doen krijgen jullie snel genoeg te horen in de volgende aflevering van de reallife soap, Guido doet gek in de USA!
Voor vanavond zit het erop, ik hoop dat jullie weer een beetje op de hoogte zijn van mijn bezigheden en ervaringen, sommige wat minder en andere nog erger, maar gelukkig zijn er genoeg leuke dingen dus vrees niet, Guido overleeft het wel!
Heel erg bedankt iedereen voor de kaartjes die jullie hebben gestuurd! Een stukje van thuis geeft toch een warm gevoel en de meeste waren zelfs op tijd voor mij verjaardag! Helemaal top!
En ohja, ook hier is iedereen in de ban van Oh Oh Cherso! Waar ook aflevering twee prima voldeed aan de verwachte spanningen en nodige seksuele content, is ongeveer de hele springs er nu aan verslaafd. We kijken uit naar volgende week donderdag!
Groetjes, kusjes en knuffels,
Tot de volgende keer!!
Guido, out.
woensdag 11 augustus 2010
Een einde in zicht. Een volgend avontuur!
Geachte lezers,
Wederom hebben jullie allen in deze afgelopen warempel wonderschone maand, lang moeten wachten op een nieuwe blog afkomstig uit het woestijn landschap wat men Arizona noemt.
De afgelopen maand, is er zoals eigenlijk elke maand tot nu toe, enorm veel gebeurd!
Waar uitgaan er steeds minder inzit, zijn uitjes, etentjes en vooral vliegen de grootste koppen in mijn schema.
Ik moet eerst even zeggen dat het mij oprecht spijt dat ik toch zeker een maand weinig tot niets heb laten horen. Toen ik net mijn laatste blog las dacht ik, wauw dit is echt alweer eeuwen geleden!
Het is nu 11 augustus 19:57 uur.
Waar de Starbucks vooral goed is in het maken van koffie en al wat niet zoet is, staan er hier ook fijne lounge stoelen. En met een rustig muziekje op de achtergrond is dit natuurlijk de ideale plek om er eens lekker voor te gaan zitten en met stevige hand een blog op papier te zetten.
Waar moet ik beginnen? Dat is een moeilijke vraag, laten we beginnen bij het begin natuurlijk!
Mijn afgelopen blog werd afgesloten met het heugelijke feit dat ik mijn 20 uurs check had gehaald. Nou met het vliegen is het wel opgeschoten zeg! Een weekje of anderhalf geleden heb ik ook mijn 40 uurs check al gehaald!
Dat was met dezelfde instructeur als voor mijn 20 uurs check dus op tijd met de voorbereiding was ik dit keer in ieder geval! Ongeveer een uur voor ik klaar moest zijn zat ik al volledig voorbereid te wachten. Ook hij, De heer N. Spurghetus, was vroeg klaar dus zodoende zaten we en half uur vroeger dan geplanned aan een tafeltje en kon het feest beginnen. Even lachen over het feit dat ik nu wel op tijd was, het weer vertellen en wat er allemaal wel niet was fout gegaan met het vliegtuig de laatste week, en ik mocht naar het vliegtuig om die vliegklaar te maken.
Alles netjes checken, de buiten en binnenkant, alle checklisten afgewerkt en daar kwam hij dan.
Prop Clear! Starten maar!
De 40 uurs check is redelijk vergelijkbaar met de 20 uurs check alleen moet alles nu netter, beter en strakker. Je moet een aantal soorten landingen laten zien en dat alles in een uurtje. Je hebt dus geen tijd om zenuwachtig te zijn want het gaat behoorlijk snel achter elkaar door.
Eerst vlogen we een stuk weg van het vliegveld om daar een aantal manoeuvres te doen en uiteraard de `engine failure´. Nou voor ik het wist moesten we alweer terug naar het vliegveld en daar deden we een `touch and go´, dat is landen en meteen weer vol gas en opstijgen, en een short landing. Dan moet je iets langzamer dan normaal aankomen, precies op het begin van de landingsbaan landen en vol remmen zodat je zo vroeg mogelijk stil staat. Dat is om te simuleren dat je dus op een hele korte landingsbaan land. Nou ook dit ging allemaal zoals gewenst en eigenlijk had de heer Spurghetus weinig aan te merken, geslaagd dus!
Wat is er verder zoal gebeurd in het leven van Guido in Amerika..
We zijn naar Wet´N´Wild geweest, het grootste waterpark van Arizona. Dat was niet heel veel soeps om heel eerlijk te zijn, een aantal grote glijbanen, nog grotere rijen voor elke glijbaan en een zwembad waar je niet eens mocht duiken! Al met al eigenlijk een hele gezellige dag!
Verder zijn we vorige week naar een batting cage geweest, dat is een kooi waar je de hele dag honkballen weg kan slaan. Daar zijn wat leuke filmpjes en foto´s gemaakt die ik op internet nog even de revue zal laten passeren. En och uit eten natuurlijk! Zeker 2x per week. Een Italiaan, steakhouse en waar we al geen zin in hebben. De dollar koers word ook steeds gunstiger dus des te meer reden om geld uit te geven!
Ohja nu weet ik weer wat ik hier vooral doe, vliegen natuurlijk! Nou dat is erg hard gegaan afgelopen maand. Vandaag was denk ik de eerste keer in 2 weken dat ik niet op het schema stond. Nu heb ik daarvan niet elke dag gevlogen want het zogeheten monsoon seizoen is hier in volle gang! Monsoon, moesson, regen seizoen, dat is het juiste woord. Dit zou moeten zorgen voor dagen lang stormen en bliksem en alle hel die losbarst.
Nou ze zijn hier dus echt niets gewent! Oké het heeft hier een aantal keer geregend en ja er was wat bliksem, maar regenseizoen? Het heeft afgelopen maand maximaal 5 dagen geregend! Nou op die 5 dagen werd ik dan ook wel gecanceld maar verder is het weer hier gewoon helemaal top! Vorige week was er wel vaak 's ochtends veel bewolking maar zodra de zon een beetje sterk aan de hemel stond was dat probleem ook snel opgelost.
Het is hier nog altijd gemiddeld 40gr en luieren in de zon verveeld gelukkig nog niet. Zeker niet sinds ik volleybal in het zwembad heb geïntroduceerd! Luieren in de zon en toch nog soort van sportief bezig zijn, wie wilt dat nu niet? Nou zeker een aantal mensen maar gelukkig is er vaak genoeg animo voor een potje vier tegen vier.
En door dat vele vliegen loop ik al bijna weer tegen een nieuwe mijlpaal aan in mijn vlieg carrière! Mijn 70 uurs check! Dat is het moment waar ik mijn eerste streep krijg. Ik moet nog ongeveer 8 missie's tot deze check dus dit kan in ongeveer anderhalve week gedaan zijn.
Helaas waren er al wat geruchten over het vertrekken van mijn instructeur en dit is helaas ook het geval. Hij is nu voor zijn verjaardag en gewoon vakantie terug naar zijn homestate, Colorado. Maar de kans dat hij ooit nog terug komt is helaas klein. Ik heb wel een nieuwe instructeur toegewezen gekregen alleen had deze zelf al 3 studenten. Nu is er al een instructeurs tekort door steeds meer nieuwe klassen van verschillende scholen die hier binnen komen. En de klassen die er al zitten, wij bijvoorbeeld, door vertragingen nog op het zelfde vliegtuig zitten.
Nu zou je zeggen dat school ons dan zo snel mogelijk van dit vliegtuig af wil hebben, maar in plaats daarvan laten ze alle nieuwe leerlingen meteen beginnen en moeten wij dus onze instructeurs delen waardoor we veel minder vliegen en het probleem blijft. Ik moet nog ongeveer 4 missies met mijn instructeur tot mijn 70 uurs check en 4 solo missies. Dit kan dus zoals ik zei in een week tijd klaar zijn maar ik vrees dat het iets langer gaat duren.
Morgen vlieg in in ieder geval wel met mijn nieuwe instucteur en de missie daarna is weer een solo.
Het word weer spannend en ik beloof dat zodra ik mijn 70 uurs check, en daarmee dus mijn echte piloten carrière ben begonnen, een nieuwe blog zal schrijven! Al jullie mede lezers en levers zolang laten wachten is natuurlijk geen manier van doen!
Een lege Starbucks beker, het personeel dat begint schoon te maken, de muziek die langzaam weg dimt op de achter grond. Een uur van intensief toetsen hameren en hersen spinsels op papier zetten is voorbij. Waar de ochtend zon nu bij jullie net zijn eerste stralen op het mooie platte landschap neer laat dalen, is het hier tijd om mij weer eens in de richting van huis te begeven.
Ja, het leven is hier zo slecht nog niet. Zou ik naar huis willen? Och zeker.. Houd ik het hier nog 5-6 maanden uit? Geen enkel probleem! Helemaal na de nu eindelijk positieve berichten uit het thuisfront voel ik mij hier volledig thuis en waar er zeker momenten zijn dat ik veel aan jullie denk, zijn er ook momenten dat mijn gedachten volledig gericht zijn op het heugelijke feit dat dit toch iets heel speciaals is en ik er 100% van aan het genieten ben!
Ook wil ik even zeggen dat ik het krijgen van kaartjes echt heel erg leuk vind! Van Duitse bruggen tot blote vrouwen op het strand het mag allemaal ;)
Have a good one y'all!
Guido
Wederom hebben jullie allen in deze afgelopen warempel wonderschone maand, lang moeten wachten op een nieuwe blog afkomstig uit het woestijn landschap wat men Arizona noemt.
De afgelopen maand, is er zoals eigenlijk elke maand tot nu toe, enorm veel gebeurd!
Waar uitgaan er steeds minder inzit, zijn uitjes, etentjes en vooral vliegen de grootste koppen in mijn schema.
Ik moet eerst even zeggen dat het mij oprecht spijt dat ik toch zeker een maand weinig tot niets heb laten horen. Toen ik net mijn laatste blog las dacht ik, wauw dit is echt alweer eeuwen geleden!
Het is nu 11 augustus 19:57 uur.
Waar de Starbucks vooral goed is in het maken van koffie en al wat niet zoet is, staan er hier ook fijne lounge stoelen. En met een rustig muziekje op de achtergrond is dit natuurlijk de ideale plek om er eens lekker voor te gaan zitten en met stevige hand een blog op papier te zetten.
Waar moet ik beginnen? Dat is een moeilijke vraag, laten we beginnen bij het begin natuurlijk!
Mijn afgelopen blog werd afgesloten met het heugelijke feit dat ik mijn 20 uurs check had gehaald. Nou met het vliegen is het wel opgeschoten zeg! Een weekje of anderhalf geleden heb ik ook mijn 40 uurs check al gehaald!
Dat was met dezelfde instructeur als voor mijn 20 uurs check dus op tijd met de voorbereiding was ik dit keer in ieder geval! Ongeveer een uur voor ik klaar moest zijn zat ik al volledig voorbereid te wachten. Ook hij, De heer N. Spurghetus, was vroeg klaar dus zodoende zaten we en half uur vroeger dan geplanned aan een tafeltje en kon het feest beginnen. Even lachen over het feit dat ik nu wel op tijd was, het weer vertellen en wat er allemaal wel niet was fout gegaan met het vliegtuig de laatste week, en ik mocht naar het vliegtuig om die vliegklaar te maken.
Alles netjes checken, de buiten en binnenkant, alle checklisten afgewerkt en daar kwam hij dan.
Prop Clear! Starten maar!
De 40 uurs check is redelijk vergelijkbaar met de 20 uurs check alleen moet alles nu netter, beter en strakker. Je moet een aantal soorten landingen laten zien en dat alles in een uurtje. Je hebt dus geen tijd om zenuwachtig te zijn want het gaat behoorlijk snel achter elkaar door.
Eerst vlogen we een stuk weg van het vliegveld om daar een aantal manoeuvres te doen en uiteraard de `engine failure´. Nou voor ik het wist moesten we alweer terug naar het vliegveld en daar deden we een `touch and go´, dat is landen en meteen weer vol gas en opstijgen, en een short landing. Dan moet je iets langzamer dan normaal aankomen, precies op het begin van de landingsbaan landen en vol remmen zodat je zo vroeg mogelijk stil staat. Dat is om te simuleren dat je dus op een hele korte landingsbaan land. Nou ook dit ging allemaal zoals gewenst en eigenlijk had de heer Spurghetus weinig aan te merken, geslaagd dus!
Wat is er verder zoal gebeurd in het leven van Guido in Amerika..
We zijn naar Wet´N´Wild geweest, het grootste waterpark van Arizona. Dat was niet heel veel soeps om heel eerlijk te zijn, een aantal grote glijbanen, nog grotere rijen voor elke glijbaan en een zwembad waar je niet eens mocht duiken! Al met al eigenlijk een hele gezellige dag!
Verder zijn we vorige week naar een batting cage geweest, dat is een kooi waar je de hele dag honkballen weg kan slaan. Daar zijn wat leuke filmpjes en foto´s gemaakt die ik op internet nog even de revue zal laten passeren. En och uit eten natuurlijk! Zeker 2x per week. Een Italiaan, steakhouse en waar we al geen zin in hebben. De dollar koers word ook steeds gunstiger dus des te meer reden om geld uit te geven!
Ohja nu weet ik weer wat ik hier vooral doe, vliegen natuurlijk! Nou dat is erg hard gegaan afgelopen maand. Vandaag was denk ik de eerste keer in 2 weken dat ik niet op het schema stond. Nu heb ik daarvan niet elke dag gevlogen want het zogeheten monsoon seizoen is hier in volle gang! Monsoon, moesson, regen seizoen, dat is het juiste woord. Dit zou moeten zorgen voor dagen lang stormen en bliksem en alle hel die losbarst.
Nou ze zijn hier dus echt niets gewent! Oké het heeft hier een aantal keer geregend en ja er was wat bliksem, maar regenseizoen? Het heeft afgelopen maand maximaal 5 dagen geregend! Nou op die 5 dagen werd ik dan ook wel gecanceld maar verder is het weer hier gewoon helemaal top! Vorige week was er wel vaak 's ochtends veel bewolking maar zodra de zon een beetje sterk aan de hemel stond was dat probleem ook snel opgelost.
Het is hier nog altijd gemiddeld 40gr en luieren in de zon verveeld gelukkig nog niet. Zeker niet sinds ik volleybal in het zwembad heb geïntroduceerd! Luieren in de zon en toch nog soort van sportief bezig zijn, wie wilt dat nu niet? Nou zeker een aantal mensen maar gelukkig is er vaak genoeg animo voor een potje vier tegen vier.
En door dat vele vliegen loop ik al bijna weer tegen een nieuwe mijlpaal aan in mijn vlieg carrière! Mijn 70 uurs check! Dat is het moment waar ik mijn eerste streep krijg. Ik moet nog ongeveer 8 missie's tot deze check dus dit kan in ongeveer anderhalve week gedaan zijn.
Helaas waren er al wat geruchten over het vertrekken van mijn instructeur en dit is helaas ook het geval. Hij is nu voor zijn verjaardag en gewoon vakantie terug naar zijn homestate, Colorado. Maar de kans dat hij ooit nog terug komt is helaas klein. Ik heb wel een nieuwe instructeur toegewezen gekregen alleen had deze zelf al 3 studenten. Nu is er al een instructeurs tekort door steeds meer nieuwe klassen van verschillende scholen die hier binnen komen. En de klassen die er al zitten, wij bijvoorbeeld, door vertragingen nog op het zelfde vliegtuig zitten.
Nu zou je zeggen dat school ons dan zo snel mogelijk van dit vliegtuig af wil hebben, maar in plaats daarvan laten ze alle nieuwe leerlingen meteen beginnen en moeten wij dus onze instructeurs delen waardoor we veel minder vliegen en het probleem blijft. Ik moet nog ongeveer 4 missies met mijn instructeur tot mijn 70 uurs check en 4 solo missies. Dit kan dus zoals ik zei in een week tijd klaar zijn maar ik vrees dat het iets langer gaat duren.
Morgen vlieg in in ieder geval wel met mijn nieuwe instucteur en de missie daarna is weer een solo.
Het word weer spannend en ik beloof dat zodra ik mijn 70 uurs check, en daarmee dus mijn echte piloten carrière ben begonnen, een nieuwe blog zal schrijven! Al jullie mede lezers en levers zolang laten wachten is natuurlijk geen manier van doen!
Een lege Starbucks beker, het personeel dat begint schoon te maken, de muziek die langzaam weg dimt op de achter grond. Een uur van intensief toetsen hameren en hersen spinsels op papier zetten is voorbij. Waar de ochtend zon nu bij jullie net zijn eerste stralen op het mooie platte landschap neer laat dalen, is het hier tijd om mij weer eens in de richting van huis te begeven.
Ja, het leven is hier zo slecht nog niet. Zou ik naar huis willen? Och zeker.. Houd ik het hier nog 5-6 maanden uit? Geen enkel probleem! Helemaal na de nu eindelijk positieve berichten uit het thuisfront voel ik mij hier volledig thuis en waar er zeker momenten zijn dat ik veel aan jullie denk, zijn er ook momenten dat mijn gedachten volledig gericht zijn op het heugelijke feit dat dit toch iets heel speciaals is en ik er 100% van aan het genieten ben!
Ook wil ik even zeggen dat ik het krijgen van kaartjes echt heel erg leuk vind! Van Duitse bruggen tot blote vrouwen op het strand het mag allemaal ;)
Have a good one y'all!
Guido
maandag 12 juli 2010
Vliegen, genieten en pure deceptie's
Vrienden, vriendinnen, familie, medelevers en lezers.
Ik hoop dat iedereen een beetje is bekomen van het wonderschone idée dat die arme kleine Guido helemaal in zijn eentje een vliegtuig bestuurd!
Het is vandaag 12 juli en op een mooie maandag morgen besloot ik dat het hoog tijd was voor een stukje levens digitalisatie. Er staat weer een hoop op het programma dus ga er maar eens even lekker voor zitten!
Maandag 5 juli
Nog na dromend over een mooi weekend stond er weer een vlucht op de planning! Even een rustig vluchtje samen met mijn instructeur om alles wat ik al moet weten toch nog een keer te herhalen. Natuurlijk even praten over hoe mijn solo was gegaan maar hier was hij zeer over te spreken dus ook ik was er content over!
We gingen naar een vliegveld waar ik nog niet eerder was geweest om een zogeheten "engine failure" te oefenen. Dan gooit hij de motor uit en moet je maar kijken wat je doet. Het idée is om zo snel mogelijk de snelheid te gaan vliegen waarop je het verste kan vliegen en dan zo snel mogelijk je plek te kiezen waar je gaat landen. Dat kan toevallig een landingsbaan zijn als je dichtbij zit maar ook een landweggetje of een grasveld. Nou dit keer zaten we netjes boven het vliegveld 'Phoenix Regional'. Dit is een heel klein vliegveld met een landingsbaan zo smal als een groot geschapen fietspad. Een uitdaging dus! Gelukkig ging alles wel goed en heb ik het vliegtuig netjes aan de grond gezet zonder al teveel schaafwonden en fatale gevallen.
Dinsdag 6 juli
Jaaaa! Het is zover! Mijn tweede solo missie! Waar ik voor mijn eerste solo vlucht de meeste voorbereidingen nog met instructeur erbij had gedaan, was ik nu helemaal alleen! De gewicht's verdelingen en de weerberichten voorbereiden deed ik altijd al alleen en het vliegtuig klaar maken ook wel maar toch.. Nu hoefde ik niet netjes in het vliegtuig te wachten tot hij aan kwam lopen, nu hoefde ik mijn spulletjes niet op de achterbank te gooien maar gewoon op de stoel naast mij!
Waar het eerst het plan was om naar de "South-East practice area" te gaan, dus een oefengebied ten zuid-oosten van het vliegveld, had ik besloten om in de buurt van het vliegveld te blijven en nog even rustig mijn landingen te gaan oefenen.
Nog wat dingetjes opschrijven, de weersinformatie van de radio overschrijven, tegen de toren zeggen dat ik er ben en daar gaan we. Het was heel raar maar dit keer voelde ik mij eigenlijk totaal niet zenuwachtig. Ik had er gewoon super veel zin in! Lekker een uurtje in je eentje vliegen wetend dat je het kan en gewoon je ding doen.
Nou het wetend dat ik het kon moest ik het natuurlijk nog wel doen maar het ging gelukkig allemaal goed en na een uurtje en 5 landingen later stond ik weer netjes mijn vliegtuig klaar te maken voor de volgende persoon.
Woensdag 7 juli
Gister avond had ik het al op het rooster gezien maar nu was het een zekerheid, mijn 20-uurs check! Dit is een test die je krijgt als je op of rond de 20uur vliegen zit. Hij word afgenomen door een andere instructeur en die gaat jou observeren terwijl jij je vlucht doet. Het is dus eigenlijk een solo missie alleen zit er nu wel iemand naast je.
Ik was de eerste uit mijn klas die zover was voor de 20-uurs check dus enig referentie was er niet, behalve van andere klassen en die zeiden dat het gelukkig allemaal wel mee viel.
Nou, het begon allemaal lekker, zelfs de douche kon mij deze ochtend niet wakker krijgen. Anderhalve week van voor 6 uur je bed uit en na 12 uur je ogen dicht begon er nu toch wel in te kruipen.
Na drie keer heen en weer te zijn gelopen van huis naar auto en weer terug omdat ik wat was vergeten kon ik eindelijk vertrekken.
Nou op school netjes mijn vlucht voorbereiden, en toen, mijn badge vergeten! Dit is een kaartje waar mijn foto op staat en waar je alle deuren mee kan open maken. Zonder kom je dus niet echt ver. Ik had niet al teveel tijd maar ik moest hem hebben dus snel naar huis geracet en weer terug. Komt de instructeur aanlopen en zegt, ben je klaar? Nou nee dus! Ik moest mijn weer nog voorbereiden! Een slechtere binnenkomer kon eigenlijk niet maar na 5 minuutjes was ik toch klaar om met de pre-flight briefing te beginnen. Nou dit was allemaal wel in orde en ik mocht naar beneden om het vliegtuig vlieg klaar te gaan maken.
Zit ik daar netjes in het vliegtuig alles voor te bereiden, was ik vergeten mijn lenzen in te doen! Nu is mijn afwijking niet zo groot maar ik moet toch verplicht lenzen indoen of een bril dragen. Gelukkig had ik wel netjes mijn bril in mijn tas gedaan dus toen kon ik deze opzetten. Dan maar geen zonnebril. Gelukkig ging verder alles wel goed en over de vlucht zelf was ik ook tevreden. Wat "Steep-Turns" "Engine-failures", hoogtes houden en navigatie later stonden we weer op onze parkeer plaats het vliegtuig vast te binden.
Waar mijn instructeur verbaast was geweest over het feit dat ik niet klaar was toen hij dat wel was, was hij wel tevreden over de vlucht zelf en na wat aanwijzingen over wat toch wat beter kon was ik wel geslaagd!
Nou daar was ik wel super blij mee natuurlijk dus tijd voor een ijskoud biertje! Uhh ik bedoel een ijskoude cola want bier is natuurlijk verboden!
Vrijdag Zaterdag en Zondag, 9, 10 en 11 juli
Nou wat zal ik hier eens over vertellen.. Vrijdag middag begon het feest al.
Ik lag om 11 uur lekker te zonnen toen mijn huisgenoten het een goed plan vonden bier te gaan drinken. Nou daar zal ik verder niet teveel over loslaten naast het ene feit dat 45gr, volle zon en bier niet samen gaan!
's Avonds was het echter tijd om ons klaar te maken voor een leuk feestje! Aangezien ik niet zo heel veel zin meer had in drank was ik de bob! Of designated driver zoals ze het hier noemen.
Half 5 thuis, 6 uur de wekker. Daar gaat iets fout! Heel goed gezien, 1.5 uur slaap is niet zo veel!
Maar iemand zou vandaag voor het eerst solo gaan en daar moest ik natuurlijk bij zijn! 's Avonds een vent 's ochtends vent! Iedereen was ook bij mijn eerste solo. Jammer alleen dat ik wel wakker was en de solo niet doorging door de wind die opstak.
Zaterdag zelf verder weinig meer gedaan en zaterdag avond weer een feestje uiteraard! Nou waar slaap tekort al zijn parten speelde, was het dit keer gewoon niet slapen! Half 6 stond de wekker weer netjes. Nou dit keer was het niet voor niets en er gingen 2 mensen solo, nog maar 1 iemand te gaan!
Nou ik moest eigenlijk echt gaan slapen maar voor deze middag stond er echt iets heel speciaals op het programma! De WK finale!! Nou daar zal ik niet teveel woorden over laten vallen want zoals de titel al zegt, pure deceptie. We waren met een man of 50 in een bar in Tempe en zodoende was de sfeer er gelukkig wel! Ik heb de beelden van het museum plein wel gezien natuurlijk en dan mis ik het wel heel erg.
Nou toen we rond 3 uur thuis kwamen viel ik in een soort coma en naast een uurtje opstaan voor het avond eten heb ik in één keer door geslapen tot vannochtend 6 uur toen de wekker weer netjes ging! Als je je ooit nog moe voelt als je vroeg op moet staan, zorg dat je de 15uur ervoor gewoon slaapt! Dan voel je je echt topfit! Nou ik netjes naar school en toen nog een teleurstelling. Mijn instructeur had zich ziek gemeld en dus was mijn vlucht gecancelled...
Super niet relaxt natuurlijk maar er was verder weinig aan te doen.
Nog een kleine update over de stand van zaken hier. Mijn instructeur heeft afgelopen weekend een sollicitatie gesprek gehad voor een andere baan, ik hoopte natuurlijk dat ik vandaag daar meer over zou horen maar dat ging niet door. Maar de kans bestaat dus dat hij binnen nu en een maand weg is. Wie ik dan als instructeur krijg weet ik nog niet maar dat zien wel dan wel
Dat was alles voor nu, ik hoop dat het leuk was om te lezen!
Groetjes en tot de volgende keer!
Guido
Ik hoop dat iedereen een beetje is bekomen van het wonderschone idée dat die arme kleine Guido helemaal in zijn eentje een vliegtuig bestuurd!
Het is vandaag 12 juli en op een mooie maandag morgen besloot ik dat het hoog tijd was voor een stukje levens digitalisatie. Er staat weer een hoop op het programma dus ga er maar eens even lekker voor zitten!
Maandag 5 juli
Nog na dromend over een mooi weekend stond er weer een vlucht op de planning! Even een rustig vluchtje samen met mijn instructeur om alles wat ik al moet weten toch nog een keer te herhalen. Natuurlijk even praten over hoe mijn solo was gegaan maar hier was hij zeer over te spreken dus ook ik was er content over!
We gingen naar een vliegveld waar ik nog niet eerder was geweest om een zogeheten "engine failure" te oefenen. Dan gooit hij de motor uit en moet je maar kijken wat je doet. Het idée is om zo snel mogelijk de snelheid te gaan vliegen waarop je het verste kan vliegen en dan zo snel mogelijk je plek te kiezen waar je gaat landen. Dat kan toevallig een landingsbaan zijn als je dichtbij zit maar ook een landweggetje of een grasveld. Nou dit keer zaten we netjes boven het vliegveld 'Phoenix Regional'. Dit is een heel klein vliegveld met een landingsbaan zo smal als een groot geschapen fietspad. Een uitdaging dus! Gelukkig ging alles wel goed en heb ik het vliegtuig netjes aan de grond gezet zonder al teveel schaafwonden en fatale gevallen.
Dinsdag 6 juli
Jaaaa! Het is zover! Mijn tweede solo missie! Waar ik voor mijn eerste solo vlucht de meeste voorbereidingen nog met instructeur erbij had gedaan, was ik nu helemaal alleen! De gewicht's verdelingen en de weerberichten voorbereiden deed ik altijd al alleen en het vliegtuig klaar maken ook wel maar toch.. Nu hoefde ik niet netjes in het vliegtuig te wachten tot hij aan kwam lopen, nu hoefde ik mijn spulletjes niet op de achterbank te gooien maar gewoon op de stoel naast mij!
Waar het eerst het plan was om naar de "South-East practice area" te gaan, dus een oefengebied ten zuid-oosten van het vliegveld, had ik besloten om in de buurt van het vliegveld te blijven en nog even rustig mijn landingen te gaan oefenen.
Nog wat dingetjes opschrijven, de weersinformatie van de radio overschrijven, tegen de toren zeggen dat ik er ben en daar gaan we. Het was heel raar maar dit keer voelde ik mij eigenlijk totaal niet zenuwachtig. Ik had er gewoon super veel zin in! Lekker een uurtje in je eentje vliegen wetend dat je het kan en gewoon je ding doen.
Nou het wetend dat ik het kon moest ik het natuurlijk nog wel doen maar het ging gelukkig allemaal goed en na een uurtje en 5 landingen later stond ik weer netjes mijn vliegtuig klaar te maken voor de volgende persoon.
Woensdag 7 juli
Gister avond had ik het al op het rooster gezien maar nu was het een zekerheid, mijn 20-uurs check! Dit is een test die je krijgt als je op of rond de 20uur vliegen zit. Hij word afgenomen door een andere instructeur en die gaat jou observeren terwijl jij je vlucht doet. Het is dus eigenlijk een solo missie alleen zit er nu wel iemand naast je.
Ik was de eerste uit mijn klas die zover was voor de 20-uurs check dus enig referentie was er niet, behalve van andere klassen en die zeiden dat het gelukkig allemaal wel mee viel.
Nou, het begon allemaal lekker, zelfs de douche kon mij deze ochtend niet wakker krijgen. Anderhalve week van voor 6 uur je bed uit en na 12 uur je ogen dicht begon er nu toch wel in te kruipen.
Na drie keer heen en weer te zijn gelopen van huis naar auto en weer terug omdat ik wat was vergeten kon ik eindelijk vertrekken.
Nou op school netjes mijn vlucht voorbereiden, en toen, mijn badge vergeten! Dit is een kaartje waar mijn foto op staat en waar je alle deuren mee kan open maken. Zonder kom je dus niet echt ver. Ik had niet al teveel tijd maar ik moest hem hebben dus snel naar huis geracet en weer terug. Komt de instructeur aanlopen en zegt, ben je klaar? Nou nee dus! Ik moest mijn weer nog voorbereiden! Een slechtere binnenkomer kon eigenlijk niet maar na 5 minuutjes was ik toch klaar om met de pre-flight briefing te beginnen. Nou dit was allemaal wel in orde en ik mocht naar beneden om het vliegtuig vlieg klaar te gaan maken.
Zit ik daar netjes in het vliegtuig alles voor te bereiden, was ik vergeten mijn lenzen in te doen! Nu is mijn afwijking niet zo groot maar ik moet toch verplicht lenzen indoen of een bril dragen. Gelukkig had ik wel netjes mijn bril in mijn tas gedaan dus toen kon ik deze opzetten. Dan maar geen zonnebril. Gelukkig ging verder alles wel goed en over de vlucht zelf was ik ook tevreden. Wat "Steep-Turns" "Engine-failures", hoogtes houden en navigatie later stonden we weer op onze parkeer plaats het vliegtuig vast te binden.
Waar mijn instructeur verbaast was geweest over het feit dat ik niet klaar was toen hij dat wel was, was hij wel tevreden over de vlucht zelf en na wat aanwijzingen over wat toch wat beter kon was ik wel geslaagd!
Nou daar was ik wel super blij mee natuurlijk dus tijd voor een ijskoud biertje! Uhh ik bedoel een ijskoude cola want bier is natuurlijk verboden!
Vrijdag Zaterdag en Zondag, 9, 10 en 11 juli
Nou wat zal ik hier eens over vertellen.. Vrijdag middag begon het feest al.
Ik lag om 11 uur lekker te zonnen toen mijn huisgenoten het een goed plan vonden bier te gaan drinken. Nou daar zal ik verder niet teveel over loslaten naast het ene feit dat 45gr, volle zon en bier niet samen gaan!
's Avonds was het echter tijd om ons klaar te maken voor een leuk feestje! Aangezien ik niet zo heel veel zin meer had in drank was ik de bob! Of designated driver zoals ze het hier noemen.
Half 5 thuis, 6 uur de wekker. Daar gaat iets fout! Heel goed gezien, 1.5 uur slaap is niet zo veel!
Maar iemand zou vandaag voor het eerst solo gaan en daar moest ik natuurlijk bij zijn! 's Avonds een vent 's ochtends vent! Iedereen was ook bij mijn eerste solo. Jammer alleen dat ik wel wakker was en de solo niet doorging door de wind die opstak.
Zaterdag zelf verder weinig meer gedaan en zaterdag avond weer een feestje uiteraard! Nou waar slaap tekort al zijn parten speelde, was het dit keer gewoon niet slapen! Half 6 stond de wekker weer netjes. Nou dit keer was het niet voor niets en er gingen 2 mensen solo, nog maar 1 iemand te gaan!
Nou ik moest eigenlijk echt gaan slapen maar voor deze middag stond er echt iets heel speciaals op het programma! De WK finale!! Nou daar zal ik niet teveel woorden over laten vallen want zoals de titel al zegt, pure deceptie. We waren met een man of 50 in een bar in Tempe en zodoende was de sfeer er gelukkig wel! Ik heb de beelden van het museum plein wel gezien natuurlijk en dan mis ik het wel heel erg.
Nou toen we rond 3 uur thuis kwamen viel ik in een soort coma en naast een uurtje opstaan voor het avond eten heb ik in één keer door geslapen tot vannochtend 6 uur toen de wekker weer netjes ging! Als je je ooit nog moe voelt als je vroeg op moet staan, zorg dat je de 15uur ervoor gewoon slaapt! Dan voel je je echt topfit! Nou ik netjes naar school en toen nog een teleurstelling. Mijn instructeur had zich ziek gemeld en dus was mijn vlucht gecancelled...
Super niet relaxt natuurlijk maar er was verder weinig aan te doen.
Nog een kleine update over de stand van zaken hier. Mijn instructeur heeft afgelopen weekend een sollicitatie gesprek gehad voor een andere baan, ik hoopte natuurlijk dat ik vandaag daar meer over zou horen maar dat ging niet door. Maar de kans bestaat dus dat hij binnen nu en een maand weg is. Wie ik dan als instructeur krijg weet ik nog niet maar dat zien wel dan wel
Dat was alles voor nu, ik hoop dat het leuk was om te lezen!
Groetjes en tot de volgende keer!
Guido
woensdag 30 juni 2010
Het lang verwachtte...
Heee daar allemaal!
Ook dit stuk blog is nogal lang geworden tot mijn grote spijt en daarom heb ik het in ongeveer 2 stukken verdeeld, als je echter even de tijd neemt is het best goed in één keer te lezen geloof ik.
Het heeft helaas weer even geduurd voor ik het gehele thuisfront heb voorzien met een zeer benodigd stuk leesvoer maar het moment is gelukkig weer aangebroken! Om precies te zijn is het twintig dagen geleden sinds ik mijn laatste blog publiceerde en ik kreeg dan ook van meerdere kanten de vraag wanneer er weer een nieuw stukje zou verschijnen.
Waar in het laatste stuk blog de rode draad werd geleid door het feit dat ik mijn eerste vlucht had gemaakt zijn we nu twintig dagen verder en dan ook een aantal vluchten verder.
Er is in deze twintig dagen natuurlijk genoeg gebeurd, leuke en minder leuke dingen, en natuurlijk zal ik jullie daar eerst even mee vermaken!
19 Juni, 07:00 uur.
Pieeeppieeppieep! Jaa, ook ook je vrije dag gaat de wekker hier gewoon op tijd! Maar dan ook niet zonder reden natuurlijk. Aangezien elke dag hier prachtig mooi en warm is moet je soms jezelf een extraatje geven om het allemaal speciaal te houden. En wat is er nu leuker dan een mooie warme dag doorbrengen in een waterpark!
Nou er zijn allicht een aantal dingen te bedenken maar het leek ons al met al geen slechte keuze.
Dus nadat we de mensen die hun wekker, op ietwat ruige wijze van hun decibellen hadden ontnomen, uit bed hadden gehaald. Een stevig ontbijt van getoast brood, bacon, ei, worstjes, sla en alles wat je kan verzinnen dat lekker is op brood, gingen we op weg.
Even op google maps kijken hoe we het beste konden rijden en daar gingen we. Rijdend over de werkelijk vlekkeloos prachtige snelwegen van deze mooie staat kwamen we al snel bij onze plaats van bestemming.
Vanaf de snelweg konden we al een gedeelte van het waterpark zien en waar het in eerste instantie een paradijs van spetterend plezier leek was er echter een kleine tegenvaller.
Toen we het park tot op enkele meters naderde bleek het spetterende paradijs op een madurodam lijkende schaal de te zijn gemaakt. Waar de glijbanen en het zwembad allemaal wat tegenvielen was er één ding dat niet mee geschaald was en dat was natuurlijk de entree prijs!
Des te meer reden om het hele plan helaas te moeten skippen, en na wat democratisch politiek gebrabbel was er besloten dat het plan niet door ging. Wat nu!? Het is 10:00, een mooie dag, en je hebt toch zeker al een half uur gereden.
Waar anders naartoe dan Scottsdale! Dat kon natuurlijk niet missen. Na een blik op de kaart waren we weer onderweg richting Scottsdale om daar eens even goed te genieten van een bord sushi. Niet dat ik een grote fan ben van sushi maar garnalen doen het ook erg goed.
Maar na een uurtje door de Scottsdale Mall te hebben gelopen en onze buikjes weer enigszins te hebben gevuld was het tijd voor een plan B want de dag was nog lang niet gevuld!
Toen viel ons oog op Fountain Hills, een mooi plekje in de bergen waar een fontein staat die wel 300ft de lucht in spuit! Super spectaculair en toeristisch! En daar gingen we weer. Vanuit het vliegtuig had ik al een aantal keer een blik mogen werpen op dit mooie fenomeen maar vanaf de grond kon je pas echt goed zien hoe hoog hij echt was.
De fontein spuit één keer in het uur voor een paar minuten en uiteraard was hij 5 minuten geleden afgegaan toen wij aankwamen. Dat mocht echter de pret niet drukken want het weer was nog steeds heerlijk en het grasveld dat om de fontein lag was zeer uitnodigend en daar maakte we dan ook met plezier gebruik van. Zonnebril op, wat foto's maken en liggen maar. Wachtend op het geweldige moment dat komen ging.
Vijftig minuten later was het dan zo ver, het borrelt, en broeit, en daar gaat het....
Nou een deceptie wil ik het niet noemen, maar een anti-climax is toch zeker op zijn plaats. Het kwam inderdaad vrij hoog, maar meer dan water dat hoog in de lucht spuit was het ook niet echt. Toch kon het ons genoeg boeien om nog een uur te blijven liggen op de volgende ronde. Het kan echter ook zijn dat de zon gewoon lekker was en het liggen een niet bepaald onprettige ervaring was.
De weg terug..
Na een hoop gezwier maar een toch zeker geslaagde dag had het lot nog een leuke verassing voor ons in petto.
Het is hier in Arizona toegestaan om, als je bij een kruispunt rechts af de korte bocht neemt, door rood te rijden. Dus toen mijn voorligger netjes door rood reed en ik hem netjes volgde zag ik in mijn ooghoek al iets merkwaardigs gebeuren.
Een politie auto van de Mesa Police Department reed rustig de weg op en zodra hij achter ons reed... ja hoor! De sirenes aan! Waar de zweetdruppels langs mijn ogen dropen moest ik in deze situatie echter rustig blijven wilde ik dit tot een goed einde laten verlopen. Dus niet vol het gas intrappen zoals ze het in films doen maar netjes langs de kant stoppen en ten alle tijden in de auto blijven zitten. En daar kwam de Sheriff aanlopen hoor, License and registration please! Gelukkig hadden we onze papieren netjes bij en na een half uurtje van rustig controleren kwam hij bij ons terug met de mededeling dat er eigenlijk niets aan de hand was.
Na een kort gesprekje over wat we hier deden en wat welgemeend enthousiasme over het feit dat we hier voor vlieg training zijn mochten we weer gaan. Al met al een best leuke ervaring!
30 Juni 03:30 uur
Een sprong van 20 dagen? Is er tussendoor dan niets gebeurd? Nou zeker wel, maar het gehele stuk hiervoor was van één dag dus tel uit je winst, wie weet kom ik nog eens met een flashback blog over wat kleinere dingen die tussendoor zijn gebeurd!
Maar genoeg afgedwaald van de rode draad, want deze ochtend stond er iets heel speciaals op het programma! Waar ik gister erg goed commentaar kreeg van mijn instructeur en vandaag als eerste vlucht op het programma stond deed dit al enkele belletjes rinkelen. Vandaag zou wel eens een heel erg speciale dag en een enorme mijlpaal in mijn leven kunnen zijn!
Ik wist niets zeker maar had iedereen op standby gezet in het geval dat.
Waar mijn instructeur geen woord liet vallen tijdens de "pre-flight" briefing had ik wel een goed voorgevoel. En ja hoor, daar liet hij al wat doorschemeren. Het idée was dat we samen de lucht in gingen om te kijken hoe het ging en als dat goeds genoeg was zou het moment daar zijn... Guido zou zijn eerste solo vlucht gaan maken. Nou naar het vliegtuig en de lucht in dan maar!
Na vier landingen samen met mijn instructeur waar hij de controls geen moment aan hoefde te raken was hij zeer enthousiast en zei hij dat ik er klaar voor was!
Dus moest ik terug taxiën naar de parkeerplaats, snel iedereen bellen voor zover ze er nog niet waren, het nodige papier werk invullen en terug naar het vliegtuig.
Na een korte peptalk van mijn instructeur was het dan zover. De deur ging dicht en ik zat toch echt alleen in het vliegtuig. Toen begon het toch wel heel erg te kriebelen!
Alle instrumenten gechecked, alle controls werken zoals het hoort, tijd om te motor aan te zetten!
Nou dat begon goed, waar hij samen met mijn instructeur al niet lekker startte was dat deze keer niet anders en uiteraard ging het de eerste keer mis. Maar na wat aanpassingen lukte het gelukkig bij de 2e keer proberen wel. Gelukkig, iets ging goed! Even Falcon Ground oproepen dat ik er weer was en dit keer voor het eerst solo ging en ik was onderweg naar de startbaan!
Het vliegen ging heel aardig en ook al was ik super zenuwachtig was het gevoel dat je alleen gewoon een vliegtuig aan het besturen was zo ongelofelijk en bevrijdend dat ik er gewoonweg geen woorden voor heb. Ik moest alleen een rondje om het vliegveld heen vliegen, een "traffic pattern" zoals dat heet.
Twee keer opstijgen en zodoende ook twee landingen later reed ik rustig weer terug naar mijn parkeerplek met daar een juichende groep van klas en school genoten die op mij stond te wachten! Het is traditie dat je stropdas word doorgeknipt door je instructeur en je de grond niet mag raken tot je het zwembad met kleren en al in word gegooid. Nou zo gezegd zo gedaan en zo werd ik op de schouders met een groep om mij heen door de school heen gedragen, naar de campus gereden en daar netjes het zwembad in gejonast!
En toen werd het echt realiteit, ik heb gewoon een vliegtuig helemaal alleen gevlogen en geland. Ik kan maar één woord bedenken en dat is, BIZAR!!!!
Was het eng? Nee eigenlijk niet, was het spannend? Ja zeker!!!! Was het leuk? Gewoonweg helemaal geweldig!!!!!!!
Één ding weet ik nu zeker en dat is dat ik piloot wil worden. Stiekem was ik daar natuurlijk allang achter maar nu is er simpelweg geen twijfel meer mogelijk. Morgen vlieg ik weer samen met mijn instructeur en de vlucht daarna moet ik alleen naar een gebied ten zuiden van het vliegveld om daar oefeningen te doen. Gaat dat allemaal goed? Verdwaal ik ergens in de bergen? Vind ik het vliegveld ooit nog terug?
Dat en meer krijgen jullie allemaal te horen in het volgende deel van, Guido in Phoenix Arizona!
Voor vandaag staat er vooral een beetje leren, lekker uit eten en bioscoop op het programma!
Dat was alles weer voor vandaag, het volgende stuk blog zal hoop ik een stuk minder vertraging hebben dan deze! Mijn excuses voor het ongemak
Uit een prachtig mooi en warm Arizona
Groetjes en tot snel!!
Guido
Ook dit stuk blog is nogal lang geworden tot mijn grote spijt en daarom heb ik het in ongeveer 2 stukken verdeeld, als je echter even de tijd neemt is het best goed in één keer te lezen geloof ik.
Het heeft helaas weer even geduurd voor ik het gehele thuisfront heb voorzien met een zeer benodigd stuk leesvoer maar het moment is gelukkig weer aangebroken! Om precies te zijn is het twintig dagen geleden sinds ik mijn laatste blog publiceerde en ik kreeg dan ook van meerdere kanten de vraag wanneer er weer een nieuw stukje zou verschijnen.
Waar in het laatste stuk blog de rode draad werd geleid door het feit dat ik mijn eerste vlucht had gemaakt zijn we nu twintig dagen verder en dan ook een aantal vluchten verder.
Er is in deze twintig dagen natuurlijk genoeg gebeurd, leuke en minder leuke dingen, en natuurlijk zal ik jullie daar eerst even mee vermaken!
19 Juni, 07:00 uur.
Pieeeppieeppieep! Jaa, ook ook je vrije dag gaat de wekker hier gewoon op tijd! Maar dan ook niet zonder reden natuurlijk. Aangezien elke dag hier prachtig mooi en warm is moet je soms jezelf een extraatje geven om het allemaal speciaal te houden. En wat is er nu leuker dan een mooie warme dag doorbrengen in een waterpark!
Nou er zijn allicht een aantal dingen te bedenken maar het leek ons al met al geen slechte keuze.
Dus nadat we de mensen die hun wekker, op ietwat ruige wijze van hun decibellen hadden ontnomen, uit bed hadden gehaald. Een stevig ontbijt van getoast brood, bacon, ei, worstjes, sla en alles wat je kan verzinnen dat lekker is op brood, gingen we op weg.
Even op google maps kijken hoe we het beste konden rijden en daar gingen we. Rijdend over de werkelijk vlekkeloos prachtige snelwegen van deze mooie staat kwamen we al snel bij onze plaats van bestemming.
Vanaf de snelweg konden we al een gedeelte van het waterpark zien en waar het in eerste instantie een paradijs van spetterend plezier leek was er echter een kleine tegenvaller.
Toen we het park tot op enkele meters naderde bleek het spetterende paradijs op een madurodam lijkende schaal de te zijn gemaakt. Waar de glijbanen en het zwembad allemaal wat tegenvielen was er één ding dat niet mee geschaald was en dat was natuurlijk de entree prijs!
Des te meer reden om het hele plan helaas te moeten skippen, en na wat democratisch politiek gebrabbel was er besloten dat het plan niet door ging. Wat nu!? Het is 10:00, een mooie dag, en je hebt toch zeker al een half uur gereden.
Waar anders naartoe dan Scottsdale! Dat kon natuurlijk niet missen. Na een blik op de kaart waren we weer onderweg richting Scottsdale om daar eens even goed te genieten van een bord sushi. Niet dat ik een grote fan ben van sushi maar garnalen doen het ook erg goed.
Maar na een uurtje door de Scottsdale Mall te hebben gelopen en onze buikjes weer enigszins te hebben gevuld was het tijd voor een plan B want de dag was nog lang niet gevuld!
Toen viel ons oog op Fountain Hills, een mooi plekje in de bergen waar een fontein staat die wel 300ft de lucht in spuit! Super spectaculair en toeristisch! En daar gingen we weer. Vanuit het vliegtuig had ik al een aantal keer een blik mogen werpen op dit mooie fenomeen maar vanaf de grond kon je pas echt goed zien hoe hoog hij echt was.
De fontein spuit één keer in het uur voor een paar minuten en uiteraard was hij 5 minuten geleden afgegaan toen wij aankwamen. Dat mocht echter de pret niet drukken want het weer was nog steeds heerlijk en het grasveld dat om de fontein lag was zeer uitnodigend en daar maakte we dan ook met plezier gebruik van. Zonnebril op, wat foto's maken en liggen maar. Wachtend op het geweldige moment dat komen ging.
Vijftig minuten later was het dan zo ver, het borrelt, en broeit, en daar gaat het....
Nou een deceptie wil ik het niet noemen, maar een anti-climax is toch zeker op zijn plaats. Het kwam inderdaad vrij hoog, maar meer dan water dat hoog in de lucht spuit was het ook niet echt. Toch kon het ons genoeg boeien om nog een uur te blijven liggen op de volgende ronde. Het kan echter ook zijn dat de zon gewoon lekker was en het liggen een niet bepaald onprettige ervaring was.
De weg terug..
Na een hoop gezwier maar een toch zeker geslaagde dag had het lot nog een leuke verassing voor ons in petto.
Het is hier in Arizona toegestaan om, als je bij een kruispunt rechts af de korte bocht neemt, door rood te rijden. Dus toen mijn voorligger netjes door rood reed en ik hem netjes volgde zag ik in mijn ooghoek al iets merkwaardigs gebeuren.
Een politie auto van de Mesa Police Department reed rustig de weg op en zodra hij achter ons reed... ja hoor! De sirenes aan! Waar de zweetdruppels langs mijn ogen dropen moest ik in deze situatie echter rustig blijven wilde ik dit tot een goed einde laten verlopen. Dus niet vol het gas intrappen zoals ze het in films doen maar netjes langs de kant stoppen en ten alle tijden in de auto blijven zitten. En daar kwam de Sheriff aanlopen hoor, License and registration please! Gelukkig hadden we onze papieren netjes bij en na een half uurtje van rustig controleren kwam hij bij ons terug met de mededeling dat er eigenlijk niets aan de hand was.
Na een kort gesprekje over wat we hier deden en wat welgemeend enthousiasme over het feit dat we hier voor vlieg training zijn mochten we weer gaan. Al met al een best leuke ervaring!
30 Juni 03:30 uur
Een sprong van 20 dagen? Is er tussendoor dan niets gebeurd? Nou zeker wel, maar het gehele stuk hiervoor was van één dag dus tel uit je winst, wie weet kom ik nog eens met een flashback blog over wat kleinere dingen die tussendoor zijn gebeurd!
Maar genoeg afgedwaald van de rode draad, want deze ochtend stond er iets heel speciaals op het programma! Waar ik gister erg goed commentaar kreeg van mijn instructeur en vandaag als eerste vlucht op het programma stond deed dit al enkele belletjes rinkelen. Vandaag zou wel eens een heel erg speciale dag en een enorme mijlpaal in mijn leven kunnen zijn!
Ik wist niets zeker maar had iedereen op standby gezet in het geval dat.
Waar mijn instructeur geen woord liet vallen tijdens de "pre-flight" briefing had ik wel een goed voorgevoel. En ja hoor, daar liet hij al wat doorschemeren. Het idée was dat we samen de lucht in gingen om te kijken hoe het ging en als dat goeds genoeg was zou het moment daar zijn... Guido zou zijn eerste solo vlucht gaan maken. Nou naar het vliegtuig en de lucht in dan maar!
Na vier landingen samen met mijn instructeur waar hij de controls geen moment aan hoefde te raken was hij zeer enthousiast en zei hij dat ik er klaar voor was!
Dus moest ik terug taxiën naar de parkeerplaats, snel iedereen bellen voor zover ze er nog niet waren, het nodige papier werk invullen en terug naar het vliegtuig.
Na een korte peptalk van mijn instructeur was het dan zover. De deur ging dicht en ik zat toch echt alleen in het vliegtuig. Toen begon het toch wel heel erg te kriebelen!
Alle instrumenten gechecked, alle controls werken zoals het hoort, tijd om te motor aan te zetten!
Nou dat begon goed, waar hij samen met mijn instructeur al niet lekker startte was dat deze keer niet anders en uiteraard ging het de eerste keer mis. Maar na wat aanpassingen lukte het gelukkig bij de 2e keer proberen wel. Gelukkig, iets ging goed! Even Falcon Ground oproepen dat ik er weer was en dit keer voor het eerst solo ging en ik was onderweg naar de startbaan!
Het vliegen ging heel aardig en ook al was ik super zenuwachtig was het gevoel dat je alleen gewoon een vliegtuig aan het besturen was zo ongelofelijk en bevrijdend dat ik er gewoonweg geen woorden voor heb. Ik moest alleen een rondje om het vliegveld heen vliegen, een "traffic pattern" zoals dat heet.
Twee keer opstijgen en zodoende ook twee landingen later reed ik rustig weer terug naar mijn parkeerplek met daar een juichende groep van klas en school genoten die op mij stond te wachten! Het is traditie dat je stropdas word doorgeknipt door je instructeur en je de grond niet mag raken tot je het zwembad met kleren en al in word gegooid. Nou zo gezegd zo gedaan en zo werd ik op de schouders met een groep om mij heen door de school heen gedragen, naar de campus gereden en daar netjes het zwembad in gejonast!
En toen werd het echt realiteit, ik heb gewoon een vliegtuig helemaal alleen gevlogen en geland. Ik kan maar één woord bedenken en dat is, BIZAR!!!!
Was het eng? Nee eigenlijk niet, was het spannend? Ja zeker!!!! Was het leuk? Gewoonweg helemaal geweldig!!!!!!!
Één ding weet ik nu zeker en dat is dat ik piloot wil worden. Stiekem was ik daar natuurlijk allang achter maar nu is er simpelweg geen twijfel meer mogelijk. Morgen vlieg ik weer samen met mijn instructeur en de vlucht daarna moet ik alleen naar een gebied ten zuiden van het vliegveld om daar oefeningen te doen. Gaat dat allemaal goed? Verdwaal ik ergens in de bergen? Vind ik het vliegveld ooit nog terug?
Dat en meer krijgen jullie allemaal te horen in het volgende deel van, Guido in Phoenix Arizona!
Voor vandaag staat er vooral een beetje leren, lekker uit eten en bioscoop op het programma!
Dat was alles weer voor vandaag, het volgende stuk blog zal hoop ik een stuk minder vertraging hebben dan deze! Mijn excuses voor het ongemak
Uit een prachtig mooi en warm Arizona
Groetjes en tot snel!!
Guido
donderdag 10 juni 2010
Eindelijk de lucht in!!
Howdy!!!
Het is een feit! Guido heeft zijn eerste vlucht gemaakt!
Waar ik mijn vorige verhaal eindigde met een ietwat teleurgestelde mededeling draaide dit echter helemaal om.
Ik begin bij het begin...
Maandag ochtend toen we terug kwamen van de roadtrip was het dus een hele teleurstelling toen bleek dat we allemaal in plaats van te vliegen, van 7:00-15:00 naar een briefing op school mochten luisteren. Nou, allemaal netjes vroeg opgestaan en op tijd op school.
Daar aangekomen was het al snel duidelijk dat niemand wist wat precies de bedoeling was, ook de instructeurs niet..
Om een lang verhaal kort te maken, in Portugal moeten de studenten 2 weken grondschool volgen om daarna examens te maken en zonder die gehaald te hebben mag je niet beginnen met vliegen. Wat wij hier dus hebben gedaan waren 5 dagen briefings volgen en daarna klaar. Dit is jaren goed gegaan maar nu is er vanuit Nederland bericht gekomen dat wij die testen ook moeten doen en daarvoor eerst nog even 20uur les moeten volgen. Nou na een week stil gezeten te hebben en dan nog dit voor je kiezen krijgen vrolijkt nou niet echt op.
Gelukkig zei mijn instructeur dat dit allemaal wel goed en wel was, maar we toch echt gingen vliegen!! Super fijn dus, en na wat muntje gooien was ik de eerste persoon die de lucht in mocht gaan.
En ja hoor, een uurtje later zat ik er dan voor het eerst in met instructeur. Netjes alle checklisten erbij en gaan!
Waar ik helemaal in de wolken was dat ik eindelijk voor het eerst mocht vliegen, en ook nog als eerste van de klas! Het leek haast te mooi om waar te zijn...
En ja hoor, na ongeveer 10 minuutjes in de lucht kwam het noodlot al de hoek omzetten. En zogeheten Alternator failure, dit is wat de stroom regelt in het vliegtuig om zo maar te zeggen. Dit is niet meteen fataal maar toch mochten we er niet mee door vliegen, en zo keerden we weer om en terug naar het vliegveld. Maar het mocht de pret niet drukken want ik had toch echt gevlogen!!
Dinsdag avond was ik echter alweer optimaal gemutst want ik stond alweer op het rooster voor de woensdag ochtend! Om 6:02 om precies te zijn, dus vroeg naar bed want 4:00 ging de wekker. Het leven van een piloot gaat niet altijd over rozen.. Maar ik netjes op tijd uit bed en om 4:45 was ik goed op tijd aanwezig op school. Netjes mijn vlucht voorbereid en om 6:02 was het tijd voor een herkansing voor de dag ervoor.
Ik had een ander vliegtuig toegewezen gekregen dus dat was al een opluchting. En ja hoor, na 15 minuten in de lucht nog steeds geen vuiltje aan de lucht, en gelukkig ging dit zo de hele vlucht. Mijn eerste anderhalve uur zijn officieel! Ik mocht nog lang niet alles zelf doen maar het opstijgen en bochten etc gingen al heel aardig. Het landen deed ik niet geheel individueel maar toch om het gevoel te krijgen wel het stuur en de pedalen mee bewegen.
Na woensdag avond heerlijk gekookt te hebben was het weer raak! Donderdag om 12:00 staat de heer Govert Boskaljon weer netjes op het rooster. Lekker uitslapen zou je zeggen maar tegen die tijd is het op het platform niet te harden door de hitte en ook heb je veel last van "thermals".
Dit zijn luchtkolommen aan de grond die opwarmen en zo omhoog stijgen, dat geeft veel turbulentie in de lucht. Dit gaat alleen maar erger worden naarmate de zomer vordert maar zo leer je het wel op de goede manier. Naast de turbulentie ging de vlucht erg goed en ik had gelukkig weinig tot geen last van luchtziekte. Veel mensen hebben hier vooral de eerste vluchten last van en menig kots zakje word dan ook gevuld.. Het taxiën en radio communicatie deed ik al veel zelf en het opstijgen helemaal. Het idee was om landingen te gaan doen maar door de hevige wind die er stond was dit niet echt mogelijk. Daarom was het vandaag vooral proberen hoogte te houden en richting. Dus je op een hoogte en punt in de verte focussen en proberen dat zo goed mogelijk vast te houden. Dit ging al best aardig en het gevoel was goed.
Nu heb ik twee dagen vrij want vrijdag en zaterdag zijn de vrije dagen van mijn instructeur en alleen vliegen is natuurlijk nog niet de bedoeling!
Ik heb nu officieel 3 uur gevlogen en het begin is er! Heb het heel erg naar mijn zin en het vliegen is echt super leuk!!!
To be continued...
Groetjes van het vandaag maar 33gr Celsius warme Arizona!!!!
Guido
Het is een feit! Guido heeft zijn eerste vlucht gemaakt!
Waar ik mijn vorige verhaal eindigde met een ietwat teleurgestelde mededeling draaide dit echter helemaal om.
Ik begin bij het begin...
Maandag ochtend toen we terug kwamen van de roadtrip was het dus een hele teleurstelling toen bleek dat we allemaal in plaats van te vliegen, van 7:00-15:00 naar een briefing op school mochten luisteren. Nou, allemaal netjes vroeg opgestaan en op tijd op school.
Daar aangekomen was het al snel duidelijk dat niemand wist wat precies de bedoeling was, ook de instructeurs niet..
Om een lang verhaal kort te maken, in Portugal moeten de studenten 2 weken grondschool volgen om daarna examens te maken en zonder die gehaald te hebben mag je niet beginnen met vliegen. Wat wij hier dus hebben gedaan waren 5 dagen briefings volgen en daarna klaar. Dit is jaren goed gegaan maar nu is er vanuit Nederland bericht gekomen dat wij die testen ook moeten doen en daarvoor eerst nog even 20uur les moeten volgen. Nou na een week stil gezeten te hebben en dan nog dit voor je kiezen krijgen vrolijkt nou niet echt op.
Gelukkig zei mijn instructeur dat dit allemaal wel goed en wel was, maar we toch echt gingen vliegen!! Super fijn dus, en na wat muntje gooien was ik de eerste persoon die de lucht in mocht gaan.
En ja hoor, een uurtje later zat ik er dan voor het eerst in met instructeur. Netjes alle checklisten erbij en gaan!
Waar ik helemaal in de wolken was dat ik eindelijk voor het eerst mocht vliegen, en ook nog als eerste van de klas! Het leek haast te mooi om waar te zijn...
En ja hoor, na ongeveer 10 minuutjes in de lucht kwam het noodlot al de hoek omzetten. En zogeheten Alternator failure, dit is wat de stroom regelt in het vliegtuig om zo maar te zeggen. Dit is niet meteen fataal maar toch mochten we er niet mee door vliegen, en zo keerden we weer om en terug naar het vliegveld. Maar het mocht de pret niet drukken want ik had toch echt gevlogen!!
Dinsdag avond was ik echter alweer optimaal gemutst want ik stond alweer op het rooster voor de woensdag ochtend! Om 6:02 om precies te zijn, dus vroeg naar bed want 4:00 ging de wekker. Het leven van een piloot gaat niet altijd over rozen.. Maar ik netjes op tijd uit bed en om 4:45 was ik goed op tijd aanwezig op school. Netjes mijn vlucht voorbereid en om 6:02 was het tijd voor een herkansing voor de dag ervoor.
Ik had een ander vliegtuig toegewezen gekregen dus dat was al een opluchting. En ja hoor, na 15 minuten in de lucht nog steeds geen vuiltje aan de lucht, en gelukkig ging dit zo de hele vlucht. Mijn eerste anderhalve uur zijn officieel! Ik mocht nog lang niet alles zelf doen maar het opstijgen en bochten etc gingen al heel aardig. Het landen deed ik niet geheel individueel maar toch om het gevoel te krijgen wel het stuur en de pedalen mee bewegen.
Na woensdag avond heerlijk gekookt te hebben was het weer raak! Donderdag om 12:00 staat de heer Govert Boskaljon weer netjes op het rooster. Lekker uitslapen zou je zeggen maar tegen die tijd is het op het platform niet te harden door de hitte en ook heb je veel last van "thermals".
Dit zijn luchtkolommen aan de grond die opwarmen en zo omhoog stijgen, dat geeft veel turbulentie in de lucht. Dit gaat alleen maar erger worden naarmate de zomer vordert maar zo leer je het wel op de goede manier. Naast de turbulentie ging de vlucht erg goed en ik had gelukkig weinig tot geen last van luchtziekte. Veel mensen hebben hier vooral de eerste vluchten last van en menig kots zakje word dan ook gevuld.. Het taxiën en radio communicatie deed ik al veel zelf en het opstijgen helemaal. Het idee was om landingen te gaan doen maar door de hevige wind die er stond was dit niet echt mogelijk. Daarom was het vandaag vooral proberen hoogte te houden en richting. Dus je op een hoogte en punt in de verte focussen en proberen dat zo goed mogelijk vast te houden. Dit ging al best aardig en het gevoel was goed.
Nu heb ik twee dagen vrij want vrijdag en zaterdag zijn de vrije dagen van mijn instructeur en alleen vliegen is natuurlijk nog niet de bedoeling!
Ik heb nu officieel 3 uur gevlogen en het begin is er! Heb het heel erg naar mijn zin en het vliegen is echt super leuk!!!
To be continued...
Groetjes van het vandaag maar 33gr Celsius warme Arizona!!!!
Guido
maandag 7 juni 2010
Maandag 7 juni
Hee allemaal!
Ik heb de dagen met tijden handig aangegeven wetend dat dit stuk blog ietwat langer is dan een stukje dat je even leest omdat je toch 5 minuten niets te doen hebt. Zo kan je handig zien waar je was gebleven in dit boeiende avontuur!
Het is op dit moment voor mij nog maandag 7 juni 19:21. Helaas heb ik de afgelopen dagen niet kunnen bloggen maar waarom dat was komt allemaal naar voren in dit wederom spannende verhaal!
We beginnen op vrijdag middag 4 juni 13:00 uur
Na een teleurstellend bericht de dag ervoor dat het vliegen wederom niet door ging en het feit in acht genomen dat mijn instructeur vrijdag en zaterdag vrij heeft ging ik een wederom vrij weekend tegemoet.
Uiteraard moest dit niet onbenut blijven en iemand uit de klas 0907 had een leuk idée voor ons.
Rivier dobberen ook wel genoemd 'Tuben'. Het idée is dat je een rubberen band huurt en met een bus naar boven word gebracht, daar stap je op en in een tijds bestek van ongeveer 3 uur dobber je rustig naar beneden over een mooie rivier met uiteraard prachtig uitzicht.
Nou dit leek een de meeste van uit onze klas, uiteraard zijn er altijd mensen die liever thuis blijven, een super leuk idée! Dus reden wij met 11 mensen naar de Wallmart om daar genoeg water en enkele alcoholische versnaperingen te vergaren. Toen dat geregeld was vervolgde onze stoet zich richting het tube gebeuren.
In eerste instantie dachten we dat we een aardig grote band zouden krijgen met mogelijk tot meenemen van wat bagage maar al snel blee k dit niet waar te zijn. Het waren doodgewone rubberen banden, net iets sterker dan de 1 euro band van de top1toys, met geen optie tot het meenemen van bagage. Telefoons en andere electronica moesten dan ook in de auto's blijven en het water plus de enkele geest verzwakkende versnaperingen in een plastic tasje en tussen je benen in de band.
Eenmaal dobberend op het mooie water in de brandende 43graden was het eigenlijk ronduit genieten.
We raakten al snel wat aan de praat met wat locale mensen en een groepje jongeren die redelijk in de buurt woonden. Iedereen was heel relaxed en de meesten vonden het leuk dat we uit Nederland kwamen en piloten in training zijn natuurlijk altijd interessant...
Toen ons mooie dobber tochtje aan een eind kwam waren de nodige nummers uitgewisseld en was het tijd om dingen te regelen voor de avond die nog moest komen.
Uitgaan in discotheken is niet echt een optie omdat zo goed als alles 21+ is. Rond een uurtje of 10 uur in de avond zijn we naar Scottsdale gereden. Dat ligt ongeveer een uurtje van Mesa af maar is nog steeds deel van de stad Phoenix. Scottsdale is voor het grootste gedeelte een erg mooie wijk met veel winkels en uitgaans gelegenheden.
Zo ook het mooie Mill Avenue. Dit is een lange straat bestaande louter uit uitgaans gelegenheden. Mooie discotheken, clubs en noem het maar op. Maar na ongeveer 3 addresssen geprobeerd te hebben werd het helaas al snel duidelijk. Onder de 21 kom je gewoonweg nergens binnen.
Maar gelukkig hadden wij nog het nummer van de locals en die gaven zowaar een huisfeest. Dat was even boffen en na wat gebel heen en weer waren we op weg. Het was gelukkig niet ver rijden en na een half uurtje kwamen we aan bij het huis waar een leuke avond op ons te wachten stond...
Zaterdag ochtend 5 juni 11:00 uur.
Na een leuke avond in en vlakbij het mooie Scottdale dwaalde onze gedachten al snel af naar wat deze plek ons nog meer te bieden had. Scottsdale bied veel aan een ieder en zo is er ook de Scottsdale Mall
Dit is een gigantisch winkelcentrum dat zo ongeveer alles heeft.
Als je niet teveel wilt besteden kan je er een middag mee vullen door er gewon doorheen te lopen maar als je een aantal dollars over hebt kan je deze rustig kwijt in de Chanel, Gucci, Luis Vitton, Burberry en bijvoorbeeld Tommy Hilfigerwinkels. Een handtasje van 2000$ is immers enig nietwaar? Uiteraard zijn ook hier de vele fastfood ketens aanwezig maar dat hadden jullie mogelijk al begrepen.
Na een middagje van vooral rondlopen van kijken kijken en niet kopen zaten we even lekker uit te puffen met een lekkere bak koffie van de Starbucks, want ook deze mocht natuurlijk niet ontbreken op zo'n mooie dag.
Toen was het tijd voor de terugreis.. Na ongeveer 10 minuten waren we 1 persoon al kwijt en dit bleek desastreus.
Toen we bijna thuis waren kregen we een belletje van het meisje dat we aan het begin al kwijt waren. Ze was verdwaald en haar auto was ermee opgehouden. De juiste combinatie voor paniek zou je zeggen! Maarja na wat heen en weer gebel was ze gevonden en mocht ik een uurtje of anderhalf extra rijden om haar even op te halen.
Al met al een hoop gezeur voor een niet zo groot probleem uiteraard :p.
Zaterdag avond 5 juni 21:00 uur.
Na heerlijk zelf gemaakte wraps gegeten te hebben kwam natuurlijk de vraag, waar gaan we vanavond heen? Uitgaan leek geen optie maar de 0907 klas had ook hier een oplossing voor. Er is in, ja uiteraard Scottsdale, één discotheek voor 18+.
Hier word geen druppel alcohol geschonken maar een beetje man heeft dat natuurlijk niet nodig voor een leuke avond!
Nou toen de mensen die op dat moment nog mochten rijden geregeld waren was het met een stoet van 2 auto's en een bus vol op naar Scottsdale en de discotheek, Afterlife.
Het idée van discotheek is in Amerika redelijk vergelijkbaar met Nederland kan ik je vertellen. Alleen de inhoud ervan.. Als je soms dacht dat Arizona alleen uit hillbilly's bestaat zit je goed fout!
80% van de mensen donker en de manier van dansen... Laten we het erop houden dat zulke onzedelijke bewegingen bij ons op de zender niet thuis horen!
Maar om het verhaal niet in een boek te veranderen, al met al een leuke avond!
Zondag middag 6 juni, 16:00 uur.
Maar natuurlijk, weer een teleurstelling, niet vliegen vandaag! Hoe kan het ook anders. Op dit moment is de verwachting dat we dinsdag gaan vliegen maar daarover zo meer.
Want nu we zondag en maandag in ieder geval vrij hebben is er weer ruimte voor iets leuks!
Las Vegas, San Diégo? Nee, ons oog was gevallen op de Grand Canyon. Met ongeveer 4 uur reistijd was dit goed te doen en meteen waren een aantal meteen erg positief! Uiteraard waren er weer enkele afhakers maar dat terzijde. Van 1 persoon stond de auto nog met pech in Scottsdale maar die kon gelukkig met iemand anders meerijden, dus op naar de Wallmart maar weer voor de nodige liters water, koekjes en fruit. Even een belletje naar een goedkoop hotelletje vlakbij de Grand Canyon en we waren klaar voor vertrek!
En om 18:30 vertrok onze stoet van 3 auto's richting het noorden. Het rijden op zich was al erg leuk want het landschap van Arizona is zo variabel als de inwoners.
Rond een uurtje of 23:30 kwamen we aan bij het hotel wat niet eens zo slecht was voor 30$ pp.
Maandag ochtend 7 juni 4:00 uur.
De wekker! Ons werd vertelt dat de mooiste momenten om de Grand Canyon te aanschouwen met zon's opkomst is en dit zou om 5:10 gebeuren dus vroeg eruit! We hadden ongeveer 3 uurtjes slaap kunnen pakken dus meer dan genoeg voor een lange dag!
Het was nog een klein kwartiertje rijden naar de Grand Canyon en we waren gelukkig ruim op tijd. Helaas sloeg toen het noodlot toe. Niet extreme maar toch zon verhullende bewolking!
Niet dat dit de schoonheid en grootsheid van het natuur monument wegnam maar toch was het een beetje jammer.
Na een uurtje gekeken te hebben rijden we nog een eind langs de vallei om op verschillende uitkijk punte te stoppen en plaatjes te schieten.
Toen was het ongeveer 10:00 uur, en wat nu? Na een aantal blikken op de landkaart hadden we een leuke terug route uitgestippeld die langs de grootste meteorieten krater ter wereld leidde en de 'welbekende' Blue Ridge Dam.
Eerst maar de krater. Drie uur rijden, 1 liter energy drank, wat koffie, appels en bananen later kwamen we aan bij een gigantische krater ontstaan door de inslag van een meteoriet van zo'n 45m doorsnede.
15$ entree was wat prijzig maar na zolang rijden ga je toch ook niet omkeren. Dus hupsa niet mekkeren en gaan. Nou wat we toen te zien kregen was toch enigszins indrukwekkend.
Een gigantische krater midden in het landschap. Maar na een uur was het eigenlijk nog steeds alleen maar een groot gat in de aarde.. Misschien ook niet heel indrukwekkend, maar hé, ik ben er nu wel geweest!
En toen de Blue Ridge Dam. Nog eens twee uur rijden, het laatste beetje water en eten later kwamen we aan bij een heel groot natuurpark. Dit moest je betreden via een zandweggetje waar onze mooie sportauto gelukkig nog wel tegen bestemd was.
Een halfuurtje door stofwolken rijden en we waren bij de plaats van bestemming.
Een weliswaar niet zo bijzondere dam maar wel een heel erg mooi meer omringd door bergen en bossen. Dit wonderschone natuur plaatje kon natuurlijk niet ongeschonden blijven en na ongeveer 10 minuten lagen we met ze alle in het meer rond te dobberen.
De temperatuur was vrij aangenaam maar de angst voor alligators en waterslangen deed ons toch vrij spoedig het water weer verlaten. De dam was zoals ik zei niet bijzonder indrukwekkend maar toch even het bekijken waard.
Na een dag van bijzondere dingen aanschouwen was het tijd voor de terugreis. Vanaf de dam hadden we nog ongeveer 3 uur te gaan naar ons vertrouwde vakantie park.
Iedereen was door de weinige nachtrust en de intensieve dag behoorlijk gesloopt dus na de snelheids limieten tot het uiterste gerekt te hebben waren we netjes om 18:00 uur weer thuis.
Maandag avond 7 juni, 18:05 uur.
Wat een verassing! Op het rooster van school stonden 10 van onze groep van 12 mensen ingeroosterd om dinsdag te gaan vliegen! Weliswaar stond ik er om 7 uur 's ochtends op maar dit mocht zeker de pret niet drukken! Na dit geweldige nieuws te hebben gezien ging ik even douchen maar toen.. Ik hoorde tijdens het douchen al wat geschreeuw en gebonk en toen ik eruit kwam bleek het noodlot te zijn toegeslagen.
Al onze vluchten waren verwijderd en in plaats daarvan hebben we morgen van 7:00-15:00 een briefing met onze hele groep en de drie instructeurs waar wij les van hebben..
Wat dit precies in gaat houden weten we nog niet maar daar komen we morgen achter..
Dat was alles voor nu!
Ik ga snel wat foto's zetten op
www.gied123.hyves.nl
Groetjes!!!
Guido
Ik heb de dagen met tijden handig aangegeven wetend dat dit stuk blog ietwat langer is dan een stukje dat je even leest omdat je toch 5 minuten niets te doen hebt. Zo kan je handig zien waar je was gebleven in dit boeiende avontuur!
Het is op dit moment voor mij nog maandag 7 juni 19:21. Helaas heb ik de afgelopen dagen niet kunnen bloggen maar waarom dat was komt allemaal naar voren in dit wederom spannende verhaal!
We beginnen op vrijdag middag 4 juni 13:00 uur
Na een teleurstellend bericht de dag ervoor dat het vliegen wederom niet door ging en het feit in acht genomen dat mijn instructeur vrijdag en zaterdag vrij heeft ging ik een wederom vrij weekend tegemoet.
Uiteraard moest dit niet onbenut blijven en iemand uit de klas 0907 had een leuk idée voor ons.
Rivier dobberen ook wel genoemd 'Tuben'. Het idée is dat je een rubberen band huurt en met een bus naar boven word gebracht, daar stap je op en in een tijds bestek van ongeveer 3 uur dobber je rustig naar beneden over een mooie rivier met uiteraard prachtig uitzicht.
Nou dit leek een de meeste van uit onze klas, uiteraard zijn er altijd mensen die liever thuis blijven, een super leuk idée! Dus reden wij met 11 mensen naar de Wallmart om daar genoeg water en enkele alcoholische versnaperingen te vergaren. Toen dat geregeld was vervolgde onze stoet zich richting het tube gebeuren.
In eerste instantie dachten we dat we een aardig grote band zouden krijgen met mogelijk tot meenemen van wat bagage maar al snel blee k dit niet waar te zijn. Het waren doodgewone rubberen banden, net iets sterker dan de 1 euro band van de top1toys, met geen optie tot het meenemen van bagage. Telefoons en andere electronica moesten dan ook in de auto's blijven en het water plus de enkele geest verzwakkende versnaperingen in een plastic tasje en tussen je benen in de band.
Eenmaal dobberend op het mooie water in de brandende 43graden was het eigenlijk ronduit genieten.
We raakten al snel wat aan de praat met wat locale mensen en een groepje jongeren die redelijk in de buurt woonden. Iedereen was heel relaxed en de meesten vonden het leuk dat we uit Nederland kwamen en piloten in training zijn natuurlijk altijd interessant...
Toen ons mooie dobber tochtje aan een eind kwam waren de nodige nummers uitgewisseld en was het tijd om dingen te regelen voor de avond die nog moest komen.
Uitgaan in discotheken is niet echt een optie omdat zo goed als alles 21+ is. Rond een uurtje of 10 uur in de avond zijn we naar Scottsdale gereden. Dat ligt ongeveer een uurtje van Mesa af maar is nog steeds deel van de stad Phoenix. Scottsdale is voor het grootste gedeelte een erg mooie wijk met veel winkels en uitgaans gelegenheden.
Zo ook het mooie Mill Avenue. Dit is een lange straat bestaande louter uit uitgaans gelegenheden. Mooie discotheken, clubs en noem het maar op. Maar na ongeveer 3 addresssen geprobeerd te hebben werd het helaas al snel duidelijk. Onder de 21 kom je gewoonweg nergens binnen.
Maar gelukkig hadden wij nog het nummer van de locals en die gaven zowaar een huisfeest. Dat was even boffen en na wat gebel heen en weer waren we op weg. Het was gelukkig niet ver rijden en na een half uurtje kwamen we aan bij het huis waar een leuke avond op ons te wachten stond...
Zaterdag ochtend 5 juni 11:00 uur.
Na een leuke avond in en vlakbij het mooie Scottdale dwaalde onze gedachten al snel af naar wat deze plek ons nog meer te bieden had. Scottsdale bied veel aan een ieder en zo is er ook de Scottsdale Mall
Dit is een gigantisch winkelcentrum dat zo ongeveer alles heeft.
Als je niet teveel wilt besteden kan je er een middag mee vullen door er gewon doorheen te lopen maar als je een aantal dollars over hebt kan je deze rustig kwijt in de Chanel, Gucci, Luis Vitton, Burberry en bijvoorbeeld Tommy Hilfigerwinkels. Een handtasje van 2000$ is immers enig nietwaar? Uiteraard zijn ook hier de vele fastfood ketens aanwezig maar dat hadden jullie mogelijk al begrepen.
Na een middagje van vooral rondlopen van kijken kijken en niet kopen zaten we even lekker uit te puffen met een lekkere bak koffie van de Starbucks, want ook deze mocht natuurlijk niet ontbreken op zo'n mooie dag.
Toen was het tijd voor de terugreis.. Na ongeveer 10 minuten waren we 1 persoon al kwijt en dit bleek desastreus.
Toen we bijna thuis waren kregen we een belletje van het meisje dat we aan het begin al kwijt waren. Ze was verdwaald en haar auto was ermee opgehouden. De juiste combinatie voor paniek zou je zeggen! Maarja na wat heen en weer gebel was ze gevonden en mocht ik een uurtje of anderhalf extra rijden om haar even op te halen.
Al met al een hoop gezeur voor een niet zo groot probleem uiteraard :p.
Zaterdag avond 5 juni 21:00 uur.
Na heerlijk zelf gemaakte wraps gegeten te hebben kwam natuurlijk de vraag, waar gaan we vanavond heen? Uitgaan leek geen optie maar de 0907 klas had ook hier een oplossing voor. Er is in, ja uiteraard Scottsdale, één discotheek voor 18+.
Hier word geen druppel alcohol geschonken maar een beetje man heeft dat natuurlijk niet nodig voor een leuke avond!
Nou toen de mensen die op dat moment nog mochten rijden geregeld waren was het met een stoet van 2 auto's en een bus vol op naar Scottsdale en de discotheek, Afterlife.
Het idée van discotheek is in Amerika redelijk vergelijkbaar met Nederland kan ik je vertellen. Alleen de inhoud ervan.. Als je soms dacht dat Arizona alleen uit hillbilly's bestaat zit je goed fout!
80% van de mensen donker en de manier van dansen... Laten we het erop houden dat zulke onzedelijke bewegingen bij ons op de zender niet thuis horen!
Maar om het verhaal niet in een boek te veranderen, al met al een leuke avond!
Zondag middag 6 juni, 16:00 uur.
Maar natuurlijk, weer een teleurstelling, niet vliegen vandaag! Hoe kan het ook anders. Op dit moment is de verwachting dat we dinsdag gaan vliegen maar daarover zo meer.
Want nu we zondag en maandag in ieder geval vrij hebben is er weer ruimte voor iets leuks!
Las Vegas, San Diégo? Nee, ons oog was gevallen op de Grand Canyon. Met ongeveer 4 uur reistijd was dit goed te doen en meteen waren een aantal meteen erg positief! Uiteraard waren er weer enkele afhakers maar dat terzijde. Van 1 persoon stond de auto nog met pech in Scottsdale maar die kon gelukkig met iemand anders meerijden, dus op naar de Wallmart maar weer voor de nodige liters water, koekjes en fruit. Even een belletje naar een goedkoop hotelletje vlakbij de Grand Canyon en we waren klaar voor vertrek!
En om 18:30 vertrok onze stoet van 3 auto's richting het noorden. Het rijden op zich was al erg leuk want het landschap van Arizona is zo variabel als de inwoners.
Rond een uurtje of 23:30 kwamen we aan bij het hotel wat niet eens zo slecht was voor 30$ pp.
Maandag ochtend 7 juni 4:00 uur.
De wekker! Ons werd vertelt dat de mooiste momenten om de Grand Canyon te aanschouwen met zon's opkomst is en dit zou om 5:10 gebeuren dus vroeg eruit! We hadden ongeveer 3 uurtjes slaap kunnen pakken dus meer dan genoeg voor een lange dag!
Het was nog een klein kwartiertje rijden naar de Grand Canyon en we waren gelukkig ruim op tijd. Helaas sloeg toen het noodlot toe. Niet extreme maar toch zon verhullende bewolking!
Niet dat dit de schoonheid en grootsheid van het natuur monument wegnam maar toch was het een beetje jammer.
Na een uurtje gekeken te hebben rijden we nog een eind langs de vallei om op verschillende uitkijk punte te stoppen en plaatjes te schieten.
Toen was het ongeveer 10:00 uur, en wat nu? Na een aantal blikken op de landkaart hadden we een leuke terug route uitgestippeld die langs de grootste meteorieten krater ter wereld leidde en de 'welbekende' Blue Ridge Dam.
Eerst maar de krater. Drie uur rijden, 1 liter energy drank, wat koffie, appels en bananen later kwamen we aan bij een gigantische krater ontstaan door de inslag van een meteoriet van zo'n 45m doorsnede.
15$ entree was wat prijzig maar na zolang rijden ga je toch ook niet omkeren. Dus hupsa niet mekkeren en gaan. Nou wat we toen te zien kregen was toch enigszins indrukwekkend.
Een gigantische krater midden in het landschap. Maar na een uur was het eigenlijk nog steeds alleen maar een groot gat in de aarde.. Misschien ook niet heel indrukwekkend, maar hé, ik ben er nu wel geweest!
En toen de Blue Ridge Dam. Nog eens twee uur rijden, het laatste beetje water en eten later kwamen we aan bij een heel groot natuurpark. Dit moest je betreden via een zandweggetje waar onze mooie sportauto gelukkig nog wel tegen bestemd was.
Een halfuurtje door stofwolken rijden en we waren bij de plaats van bestemming.
Een weliswaar niet zo bijzondere dam maar wel een heel erg mooi meer omringd door bergen en bossen. Dit wonderschone natuur plaatje kon natuurlijk niet ongeschonden blijven en na ongeveer 10 minuten lagen we met ze alle in het meer rond te dobberen.
De temperatuur was vrij aangenaam maar de angst voor alligators en waterslangen deed ons toch vrij spoedig het water weer verlaten. De dam was zoals ik zei niet bijzonder indrukwekkend maar toch even het bekijken waard.
Na een dag van bijzondere dingen aanschouwen was het tijd voor de terugreis. Vanaf de dam hadden we nog ongeveer 3 uur te gaan naar ons vertrouwde vakantie park.
Iedereen was door de weinige nachtrust en de intensieve dag behoorlijk gesloopt dus na de snelheids limieten tot het uiterste gerekt te hebben waren we netjes om 18:00 uur weer thuis.
Maandag avond 7 juni, 18:05 uur.
Wat een verassing! Op het rooster van school stonden 10 van onze groep van 12 mensen ingeroosterd om dinsdag te gaan vliegen! Weliswaar stond ik er om 7 uur 's ochtends op maar dit mocht zeker de pret niet drukken! Na dit geweldige nieuws te hebben gezien ging ik even douchen maar toen.. Ik hoorde tijdens het douchen al wat geschreeuw en gebonk en toen ik eruit kwam bleek het noodlot te zijn toegeslagen.
Al onze vluchten waren verwijderd en in plaats daarvan hebben we morgen van 7:00-15:00 een briefing met onze hele groep en de drie instructeurs waar wij les van hebben..
Wat dit precies in gaat houden weten we nog niet maar daar komen we morgen achter..
Dat was alles voor nu!
Ik ga snel wat foto's zetten op
www.gied123.hyves.nl
Groetjes!!!
Guido
maandag 31 mei 2010
Daar zijn we weer!
Hee allemaal!
Na mijn eerste blog heb ik een aantal hele leuke reacties gehad dus vandaar hier nog een stuk leesvoer voor alle kijkers thuis.
Er is ondertussen 1 week verstreken sinds mijn vertrek naar de States en het pijnlijke afscheid op schiphol. Er is in die week veel gebeurd en de meeste daarvan waren gelukkig erg positief. Ik heb mijn draai er nu echt kunnen vinden en de sfeer die er hangt is gewoon heel leuk. De mensen uit oudere klassen zijn ook heel behulpzaam met alles wat voor ons nog helemaal nieuw is. We hadden zaterdag nog een extra les in geroosterd gekregen maar zondag en maandag waren we lekker vrij. Maandag was hier memorial day dus nationale vrije dag. Morgen ben ik ook vrij maar ik ga toch als een echte studiebol naar school om even wat dingen met mijn instructeur door te nemen.
De verwachting is dan ook dat we deze week gaan beginnen met vliegen, super spannendd!
Ik heb dan ook al meerdere malen de vraag gekregen, hoe zwaar is het om daar te zijn?
Dat verhaal heeft natuurlijk twee kanten, aan de ene kant dat je geliefden, je ouders/familie en je oh zo lieve vriendinnetje moet missen..
En aan de andere kant het feit dat ik eigenlijk nog vrij weinig te leren heb en mijn dagen maar verslijt aan de met water gevulde betonnen bak wat men hier een pool noemt. Het weer is gewoonweg perfect, wolken bestaan hier ongeveer niet en van 7-7 schijnt de zon volop en word het zo'n 40 gr hier. De warmte is echter heel anders dan in nederland en het is best goed vol te houden. Rond een uurtje of half 10 kom je rustig je bed uit en als je echt lui bent rijdt je even naar de Starbucks voor een lekkere bak koffie en een broodje erbij.
En voor de boodschappen gaan we natuurlijk naar de Wallmart! Voor de J-J en de Southpark kenners, ja er is een aflevering van en ja alles wat er in komt is gewoon waar!
Bij de ingang staan er gewoon mensen met onder hun naambordje:People Greeter, hun baan is daadwerkelijk de mensen aardig aan te spreken als ze de winkel in of uitlopen. De winkel zelf is echt gigantisch en ze hebben gewoonweg alles, uiteraard zit er een Mcdonalds in maar ook een kapper en weetikveel wat.
Maar nu komt het ergste, er staan gewoon soort scootmobiel karretjes bij de ingang speciaal voor mensen die zo dik zijn dat ze niet meer zelf door de winkel kunnen lopen. Jullie denken misschien dat ik een grapje maak maar het is echt eng. Mannen en vrouwen die zo ongelofelijk dik zijn dat ze niet meer kunnen lopen, en rustig pakken hamburgers en weet ik veel wat voor bizar smerige vette multipacks inslaan. Ik moet nog even een goede foto hebben want ik begrijp dat sommige mensen mij niet zullen geloven bij het lezen hierover, maar ja, helaas is het echt waar.
Al met al is het hier gewoon heel erg fijn en leuk. We zijn met een leuke groep en hebben ook al meerdere keren samen gegeten en uiteraard bbqen met een flinke steak op de grill! Het nuttigen van alcoholische versnaperingen is voor 11 van de 12 mensen van onze groep helaas verboden maar het motto 1 voor allen, allen voor 1 geldt ook hier dus dat is niet zo´n probleem :p. Je moet het niet overdrijven maar de school directeur zei zelf ook al, een drankje ter ontspanning is heel menselijk. Dat is dan ook een Brit en die kunnen er zelf ook wat van!.
Dit was het weer voor nu, er word gezorgd dat er binnenkort veel foto´s over van alles en nog wat online staan.
Heel veel groetjes knuffels aan iedereen thuis
Vanuit het nog altijd warme en zonnige Phoenix
Cheeeeeeers!
Guido
Na mijn eerste blog heb ik een aantal hele leuke reacties gehad dus vandaar hier nog een stuk leesvoer voor alle kijkers thuis.
Er is ondertussen 1 week verstreken sinds mijn vertrek naar de States en het pijnlijke afscheid op schiphol. Er is in die week veel gebeurd en de meeste daarvan waren gelukkig erg positief. Ik heb mijn draai er nu echt kunnen vinden en de sfeer die er hangt is gewoon heel leuk. De mensen uit oudere klassen zijn ook heel behulpzaam met alles wat voor ons nog helemaal nieuw is. We hadden zaterdag nog een extra les in geroosterd gekregen maar zondag en maandag waren we lekker vrij. Maandag was hier memorial day dus nationale vrije dag. Morgen ben ik ook vrij maar ik ga toch als een echte studiebol naar school om even wat dingen met mijn instructeur door te nemen.
De verwachting is dan ook dat we deze week gaan beginnen met vliegen, super spannendd!
Ik heb dan ook al meerdere malen de vraag gekregen, hoe zwaar is het om daar te zijn?
Dat verhaal heeft natuurlijk twee kanten, aan de ene kant dat je geliefden, je ouders/familie en je oh zo lieve vriendinnetje moet missen..
En aan de andere kant het feit dat ik eigenlijk nog vrij weinig te leren heb en mijn dagen maar verslijt aan de met water gevulde betonnen bak wat men hier een pool noemt. Het weer is gewoonweg perfect, wolken bestaan hier ongeveer niet en van 7-7 schijnt de zon volop en word het zo'n 40 gr hier. De warmte is echter heel anders dan in nederland en het is best goed vol te houden. Rond een uurtje of half 10 kom je rustig je bed uit en als je echt lui bent rijdt je even naar de Starbucks voor een lekkere bak koffie en een broodje erbij.
En voor de boodschappen gaan we natuurlijk naar de Wallmart! Voor de J-J en de Southpark kenners, ja er is een aflevering van en ja alles wat er in komt is gewoon waar!
Bij de ingang staan er gewoon mensen met onder hun naambordje:People Greeter, hun baan is daadwerkelijk de mensen aardig aan te spreken als ze de winkel in of uitlopen. De winkel zelf is echt gigantisch en ze hebben gewoonweg alles, uiteraard zit er een Mcdonalds in maar ook een kapper en weetikveel wat.
Maar nu komt het ergste, er staan gewoon soort scootmobiel karretjes bij de ingang speciaal voor mensen die zo dik zijn dat ze niet meer zelf door de winkel kunnen lopen. Jullie denken misschien dat ik een grapje maak maar het is echt eng. Mannen en vrouwen die zo ongelofelijk dik zijn dat ze niet meer kunnen lopen, en rustig pakken hamburgers en weet ik veel wat voor bizar smerige vette multipacks inslaan. Ik moet nog even een goede foto hebben want ik begrijp dat sommige mensen mij niet zullen geloven bij het lezen hierover, maar ja, helaas is het echt waar.
Al met al is het hier gewoon heel erg fijn en leuk. We zijn met een leuke groep en hebben ook al meerdere keren samen gegeten en uiteraard bbqen met een flinke steak op de grill! Het nuttigen van alcoholische versnaperingen is voor 11 van de 12 mensen van onze groep helaas verboden maar het motto 1 voor allen, allen voor 1 geldt ook hier dus dat is niet zo´n probleem :p. Je moet het niet overdrijven maar de school directeur zei zelf ook al, een drankje ter ontspanning is heel menselijk. Dat is dan ook een Brit en die kunnen er zelf ook wat van!.
Dit was het weer voor nu, er word gezorgd dat er binnenkort veel foto´s over van alles en nog wat online staan.
Heel veel groetjes knuffels aan iedereen thuis
Vanuit het nog altijd warme en zonnige Phoenix
Cheeeeeeers!
Guido
vrijdag 28 mei 2010
Mijn eerste blog!
Hee allemaal!
Het is al een tijdje geleden voor sommigen dat jullie wat hebben gehoord vandaar deze blog!
Ik ben van plan alle leuke geweldige spannende vliegende hard werkende en soms minder leuke
dingen allemaal bij te houden en natuurlijk met jullie allemaal te delen!
Ik zit hier nu vanaf maandag avond en ik voel me nu al wel een beetje thuis. De eerste dagen
waren nogal een beetje chaos en druk maar nu kan ik mijn weg hier al aardig vinden.
Dinsdag ochtend begon meteen school en we werden netjes met een busje opgehaald.
Daar werden we netjes ontvangen en in een klas lokaal gezet om vervolgens de hele dag gewoon netjes les te mogen volgen! Super fijn natuurlijk want daar kwam ik hier voor. De lessen en leraren zijn allemaal Amerikaans of van een andere nationaliteit dus alles gaat hier in het Engels, we zijn dan ook in Amerika dus dat is wellicht niet zo gek!
Het is wel allemaal goed te volgen en ook erg interessant, het meeste hebben we allemaal al wel gehad maar nu word het allemaal veel praktischer uitgelegd, dus zoals het er in het echt allemaal aan toe gaat en niet hoe het in de boekjes beschreven staat. Al is de bedoeling dat dit natuurlijk wel een beetje op elkaar lijkt ;).
De afgelopen dagen waren allemaal vrijwel het zelfde, er staat iemand die al 100 jaar vliegt en de nodige strepen heeft verzameld uit te leggen hoe het allemaal echt werkt, ze zijn allemaal heel aardig maar strikt waar nodig. We maken dagen van 9 tot 6, maar aangezien het hier nu al overdag over de 30-35 graden komt hoef je toch niet buiten te zijn.
Het huisje is ook echt heel mooi, enige gebreken die wij ondervonden werden meteen opgelost, zoals een stuk of 100 kleerhangers extra en lampen en weet ik veel wat. Ons huisje ligt tegen 1 van de zwembaden en hottubs hier in het park waar je uiteraard allemaal gratis gebruik van mag maken, we zitten met 5 jongens in een huis verspreid over 3 kamers, we hebben ook een keukentje huiskamertje etc. Al met al heel gezellig en mooi.
De zon schijnt hier gewoon altijd, de afgelopen dagen was het volgens de mensen die hier zitten nog aardig op temperatuur, tegen de 30 graden is dat dus, en af een toe een zeer welkom zuchtje wind. De komende weken is het feest helaas over en gaat het echt richting de 40-45 graden. Tussen 12-5 in de zon liggen is er dan ook gewoon echt niet bij want je verbrandt gewoon waar je staat. Overal waar je binnen komt echter is het lekker fris want alles heeft hier airco, maar dat moet ook wel, je kan niet zonder.
Ook hebben Ben (Klas en kamer genoot) en ik samen een auto gekocht! Je kan hier echt niet zonder, fietsen of lopen is gewoonweg niet te doen en naar de winkel etc is te ver. Ik heb er een paar foto's van op hyves gezet.
Dit was het voor nu, ik ga deze blog bijhouden en jullie allemaal uptodate houden!
Greeeeeeeeeeeeeeeeeeeetzz from Phoenix Arizona
Guido
Het is al een tijdje geleden voor sommigen dat jullie wat hebben gehoord vandaar deze blog!
Ik ben van plan alle leuke geweldige spannende vliegende hard werkende en soms minder leuke
dingen allemaal bij te houden en natuurlijk met jullie allemaal te delen!
Ik zit hier nu vanaf maandag avond en ik voel me nu al wel een beetje thuis. De eerste dagen
waren nogal een beetje chaos en druk maar nu kan ik mijn weg hier al aardig vinden.
Dinsdag ochtend begon meteen school en we werden netjes met een busje opgehaald.
Daar werden we netjes ontvangen en in een klas lokaal gezet om vervolgens de hele dag gewoon netjes les te mogen volgen! Super fijn natuurlijk want daar kwam ik hier voor. De lessen en leraren zijn allemaal Amerikaans of van een andere nationaliteit dus alles gaat hier in het Engels, we zijn dan ook in Amerika dus dat is wellicht niet zo gek!
Het is wel allemaal goed te volgen en ook erg interessant, het meeste hebben we allemaal al wel gehad maar nu word het allemaal veel praktischer uitgelegd, dus zoals het er in het echt allemaal aan toe gaat en niet hoe het in de boekjes beschreven staat. Al is de bedoeling dat dit natuurlijk wel een beetje op elkaar lijkt ;).
De afgelopen dagen waren allemaal vrijwel het zelfde, er staat iemand die al 100 jaar vliegt en de nodige strepen heeft verzameld uit te leggen hoe het allemaal echt werkt, ze zijn allemaal heel aardig maar strikt waar nodig. We maken dagen van 9 tot 6, maar aangezien het hier nu al overdag over de 30-35 graden komt hoef je toch niet buiten te zijn.
Het huisje is ook echt heel mooi, enige gebreken die wij ondervonden werden meteen opgelost, zoals een stuk of 100 kleerhangers extra en lampen en weet ik veel wat. Ons huisje ligt tegen 1 van de zwembaden en hottubs hier in het park waar je uiteraard allemaal gratis gebruik van mag maken, we zitten met 5 jongens in een huis verspreid over 3 kamers, we hebben ook een keukentje huiskamertje etc. Al met al heel gezellig en mooi.
De zon schijnt hier gewoon altijd, de afgelopen dagen was het volgens de mensen die hier zitten nog aardig op temperatuur, tegen de 30 graden is dat dus, en af een toe een zeer welkom zuchtje wind. De komende weken is het feest helaas over en gaat het echt richting de 40-45 graden. Tussen 12-5 in de zon liggen is er dan ook gewoon echt niet bij want je verbrandt gewoon waar je staat. Overal waar je binnen komt echter is het lekker fris want alles heeft hier airco, maar dat moet ook wel, je kan niet zonder.
Ook hebben Ben (Klas en kamer genoot) en ik samen een auto gekocht! Je kan hier echt niet zonder, fietsen of lopen is gewoonweg niet te doen en naar de winkel etc is te ver. Ik heb er een paar foto's van op hyves gezet.
Dit was het voor nu, ik ga deze blog bijhouden en jullie allemaal uptodate houden!
Greeeeeeeeeeeeeeeeeeeetzz from Phoenix Arizona
Guido
Abonneren op:
Posts (Atom)