Gegroet allen,
Het is alweer september en de tijd tikt door. Een jaartje ouder, een jaartje wijzer?
Mijn afgelopen blog beloofde ik dat er meteen een nieuwe blog zou verschijnen de dag dat ik mijn 70-uurs check zou hebben gehaald en met het goud op de schouders zou rondlopen.
Ik kan mij nog een reactie van tante Janny herinneren, ik citeer;
''Jammer van je vlieginstructeur, maar die "nieuwe" zal ook wel wennen. Zorg wel dat je de 70 uur check hebt gedaan voor je 19e verjaardag. Misschien wordt je dan ook wel bedolven onder heel veel kaarten.''
En wat ik mij nog beter kan herinneren dat ik toen dacht, nou dat moet sowieso wel lukken, er moet wel heel veel gebeuren wil ik mijn check niet halen voor mijn verjaardag.
Nou het is me gelukt! Want op 3 september haalde Guido eindelijk zijn eerste strepen en zoals jullie allen weten is onze grote vriend op 2 september jarig, daar gaat iets fout!
Nou wat er allemaal fout is gegaan zal ik jullie lees publiek eens even vertellen. Ga er maar goed voor zitten.
Veel vliegen, dat is wat ik een lange tijd heb gedaan, maar zodra ik mijn afgelopen blog afsloot was het over met de pret. Mijn instructeur was dus definitief weg en waar ik wel een vervangende instructeur toegewezen heb gekregen heeft deze al 5 studenten en met maximaal 3-4 vlieg plekken per dag en 6 leerlingen heb je al snel door dat veel vliegen er niet in zit.
Ik moest dus nog ongeveer 4 missies met mijn instructeur vliegen en 4 solo vluchten, nou deze solo vluchten heb ik vrij snel kunnen doen dat was geen probleem. En toen kwam het noodlot, dag 1, ik sta niet op het rooster, dag 2, nog steeds niet.. Dag 7, nog steeds niet, ik word gewoon niet ingeroosterd!!
Het is nu ongeveer 20 augustus en ik heb eindelijk mijn missies weten te volbrengen en ben dus klaar voor mijn 70-uurs check!!
Woensdag avond, ik voelde mij de hele dag al niet zo lekker dus maar vroeg onder de wol! Donderdag ochtend, barstende koppijn! Gelukkig was ik zoals bijna elke dag vrij dus school afbellen hoefde niet. Nou, maar weer de oogjes dicht doen en kijken of het straks beter gaat.
Donderdag middag, barstende koppijn!
Dus, slechts een woordspeling op één van neerlands pronkstukken of een daadwerkelijk verhaal? Welnu de meeste mensen zullen het verhaal al wel hebben gehoord maar het is het toch zeker waard om het even te verwerken in deze blog.
Ik was geëindigd bij donderdag middag, nog geen vorderingen en nog altijd vreselijke hoofdpijn. Ibuprofen erin en slapen maar weer. Vrijdag nog steeds hetzelfde verhaal en geen verbetering of wat dan ook. Nou zaterdag was ik het zat dus op naar de dokter.
Daar kreeg ik na ongeveer een half uur onderzoek te horen dat het geen dodelijk virus was wat ze eerst wel dachten. Ook omdat ik rare vlekjes op mijn handen en benen had.
Nou gelukkig, maar wat is het dan wel? Ja het zal wel een virus of zo iets dergelijks zijn.
Oke, middeltje tegen de vlekjes en antibiotica kuur tegen de hoofdpijn.
Terug naar bed en slapen maar weer.
Na drie dagen aan de eisen van de kuur te hebben voldaan en eigenlijk zo goed als geen verbetering maar weer terug naar de dokter.
Nou ja zeg, hoofdpijn niet weg? Dat is een ernstige zaak! Ja vertel mij wat..
Weer standaard onderzoekje, bloeddruk, keel oren en ogen even beschijnen met een zoeklichtje. Nee weten nog steeds niet wat er mis met je is, we geven je wel een prik, dan komt alles goed!
Wat voor prik het precies was weet ik niet maar het zou een paardenmiddel moeten zijn wat alles oplost. De zuster had al gewaarschuwd dat het pijn zou kunnen doen maar toen ze hem erin zette voelde ik eigenlijk niets. Grote jongen als ik was dacht de zuster dat aangezien het geen pijn deed ze me wel alleen kon laten.
Nou zodra die de deur uit liep begon die prik me toch een partij te branden. Ik moest rechtop het bed blijven zitten dus ik deed mijn best tot mijn zicht mij in de steek liet en al snel daarna mijn bewustzijn. Oftewel ik viel flauw en zo pardoes achterover het bed af, precies op het moment dat de dokter en zuster binnen kwamen lopen.
Na wat wazige dromen en gedachten later werd ik wakker met een geschokte dokter en zuster voor me, opgevouwen tussen het bed en de muur. Nou dat was me een situatie, snel overeind geholpen en op het bed gelegd, zuurstof fles aan me neus gehangen en heen en weer rennende mensen die denken dat ik dood ging! En eigenlijk vanaf dat moment voelde ik me stukken beter, ik lag een beetje te grinniken in het bed terwijl er de hele tijd een zuster bij me bleef om alles in de gaten te houden. Nou na een half uurtje aan het zuurstof gelegen te hebben kon ik ze eindelijk overtuigen dat ik me wel goed voelde. Ik mocht niet zelf naar huis met de auto dus moest ik iemand bellen om me op te komen halen, ze wilde me eigenlijk in een rolstoel naar de auto rijden maar van dat idée kon ik ze gelukkig af houden en mocht toch helemaal zelf naar buiten lopen. Toen kwam het mooiste van het verhaal, ik moest een witness report invullen, een getuigen rapport. Daarin moest ik gedetailleerd vertellen wat ik dacht dat er fout was gegaan, zodat ik ze niet kon aanklagen, daar kwam het op neer. Maar toen ik die grap maakte tegen het hoofd van de ziekenboeg kon deze er niet om lachen..
Al met al een hele leuke middag en eigenlijk voel ik mij sinds dien stukken beter, het mooiste was nog dat ik niets hoefde te betalen omdat ze geloof ik al blij waren dat ik de politie er niet bij had gehaald.
Dit hele ziekte grapje heeft uiteindelijk iets meer dan een week geduurd en ik heb in die tijd geen één keer school hoeven bellen dat ik niet kon vliegen omdat ik gewoonweg niet werd ingeroosterd.
Nou op naar school om maar eens even goed te gaan onderhandelen over het feit dat we gewoon zo weinig vliegen, na wat excuses en smoesjes kwam het erop neer dat ik niet moest zeuren want er ging voorlopig toch niets veranderen. Alleen het was nu alweer meer dan een week geleden dat ik had gevlogen en ik was nog steeds bij mijn 70-uurs check, alleen om zolang ervoor niet gevlogen te hebben is natuurlijk niet de beste voorbereiding. Dus dan maar een missie van na mijn check naar voren halen om toch even alles te kunnen herhalen als ik die check ooit nog eens zou vliegen. Nou die vlucht zelf ging niet echt heel lekker maar 3 dagen later was het dan eindelijk zover, ik stond ingeroosterd voor mijn 70-uurs check!!
Het was met dezelfde instructeur waar ik mijn vorige twee checks ook bij had gehaald dus dat was al een meevaller. Nou de rest van de dag toch nog even goed gebruiken om al het leerwerk door te nemen en zorgen dat ik er klaar voor was op de dag des oordeels.
Over de vlucht zelf zal ik weinig vertellen, jullie hoofden verzadigen met nog meer informatie loze vlieg feitjes is natuurlijk niet gewenst! Het komt erop neer dat het eigenlijk wel lekker ging en gelukkig was de instructeur het daar wel mee eens! Een aantal puntjes waar ik wel op moet letten maar wel geslaagd!! Op naar het hoofd van onze opleiding hier om het oh zo gewilde goud te gaan 'collecten'. Nou, mijn vlucht was om ongeveer 8 uur al klaar en de heer R Dudley lag om die tijd nog lekker in zijn bedje de binnenkant van zijn ogen te bestuderen dus dat was even wachten. Snel naar huis, niemand die wakker is dus lekker in je eentje in de huiskamer zitten blij te zijn dat je je check hebt gehaald! Mensen vertellen van thuis, en wachten tot de kleine wijzer de 10 aantikt. Nog sneller terug naar school racen, je auto vergeten op slot te doen en naar het kantoortje van de heer Dudley rennen. Good day Sir, I'm here to collect some gold.. Congratulations, de egaal blauwe epauletten in de broekzak en de wonderschone gouden strepen op de schouders. Nu is het officieel, ik ben een piloot!
Oh, en in alle heisa ben ik zowaar een heugelijke gebeurtenis geheel vergeten! Guido is 19 jaar geworden! De dag voor mijn check was een ware deceptie. De hoofdpijn is eigenlijk tot op de dag van vandaag niet echt weg en ook op de tweede van de negende maand was ik behoorlijk ziek. Beetje binnen zitten en geen echte cadeaus geven je toch niet echt een feestgevoel, ondanks het warempel wonderschone duet van Ben en Mats toen ik wakker werd en Bart die voor de nodige enorm foute verjaardags liedjes zorgde.
's Avonds wel met ze vieren gebbqed en naast wat verkrachtte kip was dat wel lekker en gezellig.
En rond een uurtje of 5 kwam het geweldige nieuws dat ik eindelijk mijn check mocht vliegen en dat was toch wel het mooiste cadeau.
Het is nu alweer 090910, ja de tijd gaat hier nog altijd snel, ik heb de afgelopen week na mijn check zowaar 5x gevlogen en moet nu nog 3 vluchten en dan ben ik klaar op de Piper Archer, het eerste vliegtuig waar ik tot nu toe alleen nog op heb gevlogen. Dan is de Diamond 40 aan de beurt, deze is niet veel groter maar heeft een cockpit van 2 computer schermen en hiermee gaan we ook nachtvliegen, super gaaf!!
Vandaag stak de hoofdpijn ook weer wat op maar nadat dat ik van 12-5 even extra had geslapen voelde ik mij wel weer beter en nu zit ik weer zoals het hoort bij de starbucks te genieten van een hapje en een drankje.
Zodra je hier vliegt heb ik het echt wel naar mijn zin en gaat de tijd heel erg snel. Maar wat ik des te meer heb gemerkt dat zodra je een paar dagen niet vliegt je ogen de verhullende sluier oplichten en je je eigenlijk meteen gewoon enorm verveelt. Tenzij je de hele dag ziek in bed ligt uiteraard dan heb je niets te zeuren want dan heb je tenminste iets te doen!
Ook vanavond is het weer tijd om huiswaarts te gaan, waar de vorige keer in een heerlijk rustgevende omgeving ik mijn blog kon afsluiten met wat diepgaande wijsheid, is er nu iemand bezig met zoveel mogelijk lawaai een koffie apparaat schoon te maken en zitten links naast mij een aantal proletariërs te discussieren over het feit dat Amerikaanse bioscopen beter zijn dan die in Europa. Zouden deze mensen ooit in Europa zijn geweest? Zijn ze überhaupt ooit in een bioscoop geweest? Interesseert iemand die deze blog het iets van welk merk het petje is dat de jongen op heeft? Geen idee maar hij zit er zo voor dat ik het niet kan lezen dus helaas moet ik jullie die informatie onthouden..
Ja, tijd om huiswaarts te gaan, en uitkijkend naar een zeer heugelijk feit waar ik zeker te weten een blog over ga schrijven! Fati en Mutti zijn in de U S of A! Ik heb mijn dagen vrij al geregeld met school en 17-20 september gaan wij lekker naar Las Vegas met ze drietjes! Ze zijn nu het mooie Amerika aan het bekijken en komen dus over een week hier aan.
Wat we dan allemaal gaan doen krijgen jullie snel genoeg te horen in de volgende aflevering van de reallife soap, Guido doet gek in de USA!
Voor vanavond zit het erop, ik hoop dat jullie weer een beetje op de hoogte zijn van mijn bezigheden en ervaringen, sommige wat minder en andere nog erger, maar gelukkig zijn er genoeg leuke dingen dus vrees niet, Guido overleeft het wel!
Heel erg bedankt iedereen voor de kaartjes die jullie hebben gestuurd! Een stukje van thuis geeft toch een warm gevoel en de meeste waren zelfs op tijd voor mij verjaardag! Helemaal top!
En ohja, ook hier is iedereen in de ban van Oh Oh Cherso! Waar ook aflevering twee prima voldeed aan de verwachte spanningen en nodige seksuele content, is ongeveer de hele springs er nu aan verslaafd. We kijken uit naar volgende week donderdag!
Groetjes, kusjes en knuffels,
Tot de volgende keer!!
Guido, out.
