Het lang verwachtte...

Heee daar allemaal!

Ook dit stuk blog is nogal lang geworden tot mijn grote spijt en daarom heb ik het in ongeveer 2 stukken verdeeld, als je echter even de tijd neemt is het best goed in één keer te lezen geloof ik.

Het heeft helaas weer even geduurd voor ik het gehele thuisfront heb voorzien met een zeer benodigd stuk leesvoer maar het moment is gelukkig weer aangebroken! Om precies te zijn is het twintig dagen geleden sinds ik mijn laatste blog publiceerde en ik kreeg dan ook van meerdere kanten de vraag wanneer er weer een nieuw stukje zou verschijnen.

Waar in het laatste stuk blog de rode draad werd geleid door het feit dat ik mijn eerste vlucht had gemaakt zijn we nu twintig dagen verder en dan ook een aantal vluchten verder.

Er is in deze twintig dagen natuurlijk genoeg gebeurd, leuke en minder leuke dingen, en natuurlijk zal ik jullie daar eerst even mee vermaken!

19 Juni, 07:00 uur.

Pieeeppieeppieep! Jaa, ook ook je vrije dag gaat de wekker hier gewoon op tijd! Maar dan ook niet zonder reden natuurlijk. Aangezien elke dag hier prachtig mooi en warm is moet je soms jezelf een extraatje geven om het allemaal speciaal te houden. En wat is er nu leuker dan een mooie warme dag doorbrengen in een waterpark!
Nou er zijn allicht een aantal dingen te bedenken maar het leek ons al met al geen slechte keuze.
Dus nadat we de mensen die hun wekker, op ietwat ruige wijze van hun decibellen hadden ontnomen, uit bed hadden gehaald. Een stevig ontbijt van getoast brood, bacon, ei, worstjes, sla en alles wat je kan verzinnen dat lekker is op brood, gingen we op weg.
Even op google maps kijken hoe we het beste konden rijden en daar gingen we. Rijdend over de werkelijk vlekkeloos prachtige snelwegen van deze mooie staat kwamen we al snel bij onze plaats van bestemming.
Vanaf de snelweg konden we al een gedeelte van het waterpark zien en waar het in eerste instantie een paradijs van spetterend plezier leek was er echter een kleine tegenvaller.
Toen we het park tot op enkele meters naderde bleek het spetterende paradijs op een madurodam lijkende schaal de te zijn gemaakt. Waar de glijbanen en het zwembad allemaal wat tegenvielen was er één ding dat niet mee geschaald was en dat was natuurlijk de entree prijs!
Des te meer reden om het hele plan helaas te moeten skippen, en na wat democratisch politiek gebrabbel was er besloten dat het plan niet door ging. Wat nu!? Het is 10:00, een mooie dag, en je hebt toch zeker al een half uur gereden.
Waar anders naartoe dan Scottsdale! Dat kon natuurlijk niet missen. Na een blik op de kaart waren we weer onderweg richting Scottsdale om daar eens even goed te genieten van een bord sushi. Niet dat ik een grote fan ben van sushi maar garnalen doen het ook erg goed.
Maar na een uurtje door de Scottsdale Mall te hebben gelopen en onze buikjes weer enigszins te hebben gevuld was het tijd voor een plan B want de dag was nog lang niet gevuld!
Toen viel ons oog op Fountain Hills, een mooi plekje in de bergen waar een fontein staat die wel 300ft de lucht in spuit! Super spectaculair en toeristisch! En daar gingen we weer. Vanuit het vliegtuig had ik al een aantal keer een blik mogen werpen op dit mooie fenomeen maar vanaf de grond kon je pas echt goed zien hoe hoog hij echt was.
De fontein spuit één keer in het uur voor een paar minuten en uiteraard was hij 5 minuten geleden afgegaan toen wij aankwamen. Dat mocht echter de pret niet drukken want het weer was nog steeds heerlijk en het grasveld dat om de fontein lag was zeer uitnodigend en daar maakte we dan ook met plezier gebruik van. Zonnebril op, wat foto's maken en liggen maar. Wachtend op het geweldige moment dat komen ging.
Vijftig minuten later was het dan zo ver, het borrelt, en broeit, en daar gaat het....
Nou een deceptie wil ik het niet noemen, maar een anti-climax is toch zeker op zijn plaats. Het kwam inderdaad vrij hoog, maar meer dan water dat hoog in de lucht spuit was het ook niet echt. Toch kon het ons genoeg boeien om nog een uur te blijven liggen op de volgende ronde. Het kan echter ook zijn dat de zon gewoon lekker was en het liggen een niet bepaald onprettige ervaring was.

De weg terug..

Na een hoop gezwier maar een toch zeker geslaagde dag had het lot nog een leuke verassing voor ons in petto.
Het is hier in Arizona toegestaan om, als je bij een kruispunt rechts af de korte bocht neemt, door rood te rijden. Dus toen mijn voorligger netjes door rood reed en ik hem netjes volgde zag ik in mijn ooghoek al iets merkwaardigs gebeuren.
Een politie auto van de Mesa Police Department reed rustig de weg op en zodra hij achter ons reed... ja hoor! De sirenes aan! Waar de zweetdruppels langs mijn ogen dropen moest ik in deze situatie echter rustig blijven wilde ik dit tot een goed einde laten verlopen. Dus niet vol het gas intrappen zoals ze het in films doen maar netjes langs de kant stoppen en ten alle tijden in de auto blijven zitten. En daar kwam de Sheriff aanlopen hoor, License and registration please! Gelukkig hadden we onze papieren netjes bij en na een half uurtje van rustig controleren kwam hij bij ons terug met de mededeling dat er eigenlijk niets aan de hand was.
Na een kort gesprekje over wat we hier deden en wat welgemeend enthousiasme over het feit dat we hier voor vlieg training zijn mochten we weer gaan. Al met al een best leuke ervaring!

30 Juni 03:30 uur

Een sprong van 20 dagen? Is er tussendoor dan niets gebeurd? Nou zeker wel, maar het gehele stuk hiervoor was van één dag dus tel uit je winst, wie weet kom ik nog eens met een flashback blog over wat kleinere dingen die tussendoor zijn gebeurd!

Maar genoeg afgedwaald van de rode draad, want deze ochtend stond er iets heel speciaals op het programma! Waar ik gister erg goed commentaar kreeg van mijn instructeur en vandaag als eerste vlucht op het programma stond deed dit al enkele belletjes rinkelen. Vandaag zou wel eens een heel erg speciale dag en een enorme mijlpaal in mijn leven kunnen zijn!
Ik wist niets zeker maar had iedereen op standby gezet in het geval dat.
Waar mijn instructeur geen woord liet vallen tijdens de "pre-flight" briefing had ik wel een goed voorgevoel. En ja hoor, daar liet hij al wat doorschemeren. Het idée was dat we samen de lucht in gingen om te kijken hoe het ging en als dat goeds genoeg was zou het moment daar zijn... Guido zou zijn eerste solo vlucht gaan maken. Nou naar het vliegtuig en de lucht in dan maar!
Na vier landingen samen met mijn instructeur waar hij de controls geen moment aan hoefde te raken was hij zeer enthousiast en zei hij dat ik er klaar voor was!
Dus moest ik terug taxiën naar de parkeerplaats, snel iedereen bellen voor zover ze er nog niet waren, het nodige papier werk invullen en terug naar het vliegtuig.
Na een korte peptalk van mijn instructeur was het dan zover. De deur ging dicht en ik zat toch echt alleen in het vliegtuig. Toen begon het toch wel heel erg te kriebelen!
Alle instrumenten gechecked, alle controls werken zoals het hoort, tijd om te motor aan te zetten!
Nou dat begon goed, waar hij samen met mijn instructeur al niet lekker startte was dat deze keer niet anders en uiteraard ging het de eerste keer mis. Maar na wat aanpassingen lukte het gelukkig bij de 2e keer proberen wel. Gelukkig, iets ging goed! Even Falcon Ground oproepen dat ik er weer was en dit keer voor het eerst solo ging en ik was onderweg naar de startbaan!
Het vliegen ging heel aardig en ook al was ik super zenuwachtig was het gevoel dat je alleen gewoon een vliegtuig aan het besturen was zo ongelofelijk en bevrijdend dat ik er gewoonweg geen woorden voor heb. Ik moest alleen een rondje om het vliegveld heen vliegen, een "traffic pattern" zoals dat heet.
Twee keer opstijgen en zodoende ook twee landingen later reed ik rustig weer terug naar mijn parkeerplek met daar een juichende groep van klas en school genoten die op mij stond te wachten! Het is traditie dat je stropdas word doorgeknipt door je instructeur en je de grond niet mag raken tot je het zwembad met kleren en al in word gegooid. Nou zo gezegd zo gedaan en zo werd ik op de schouders met een groep om mij heen door de school heen gedragen, naar de campus gereden en daar netjes het zwembad in gejonast!
En toen werd het echt realiteit, ik heb gewoon een vliegtuig helemaal alleen gevlogen en geland. Ik kan maar één woord bedenken en dat is, BIZAR!!!!
Was het eng? Nee eigenlijk niet, was het spannend? Ja zeker!!!! Was het leuk? Gewoonweg helemaal geweldig!!!!!!!
Één ding weet ik nu zeker en dat is dat ik piloot wil worden. Stiekem was ik daar natuurlijk allang achter maar nu is er simpelweg geen twijfel meer mogelijk. Morgen vlieg ik weer samen met mijn instructeur en de vlucht daarna moet ik alleen naar een gebied ten zuiden van het vliegveld om daar oefeningen te doen. Gaat dat allemaal goed? Verdwaal ik ergens in de bergen? Vind ik het vliegveld ooit nog terug?

Dat en meer krijgen jullie allemaal te horen in het volgende deel van, Guido in Phoenix Arizona!

Voor vandaag staat er vooral een beetje leren, lekker uit eten en bioscoop op het programma!

Dat was alles weer voor vandaag, het volgende stuk blog zal hoop ik een stuk minder vertraging hebben dan deze! Mijn excuses voor het ongemak

Uit een prachtig mooi en warm Arizona

Groetjes en tot snel!!

Guido

Eindelijk de lucht in!!

Howdy!!!

Het is een feit! Guido heeft zijn eerste vlucht gemaakt!

Waar ik mijn vorige verhaal eindigde met een ietwat teleurgestelde mededeling draaide dit echter helemaal om.

Ik begin bij het begin...

Maandag ochtend toen we terug kwamen van de roadtrip was het dus een hele teleurstelling toen bleek dat we allemaal in plaats van te vliegen, van 7:00-15:00 naar een briefing op school mochten luisteren. Nou, allemaal netjes vroeg opgestaan en op tijd op school.
Daar aangekomen was het al snel duidelijk dat niemand wist wat precies de bedoeling was, ook de instructeurs niet..

Om een lang verhaal kort te maken, in Portugal moeten de studenten 2 weken grondschool volgen om daarna examens te maken en zonder die gehaald te hebben mag je niet beginnen met vliegen. Wat wij hier dus hebben gedaan waren 5 dagen briefings volgen en daarna klaar. Dit is jaren goed gegaan maar nu is er vanuit Nederland bericht gekomen dat wij die testen ook moeten doen en daarvoor eerst nog even 20uur les moeten volgen. Nou na een week stil gezeten te hebben en dan nog dit voor je kiezen krijgen vrolijkt nou niet echt op.
Gelukkig zei mijn instructeur dat dit allemaal wel goed en wel was, maar we toch echt gingen vliegen!! Super fijn dus, en na wat muntje gooien was ik de eerste persoon die de lucht in mocht gaan.
En ja hoor, een uurtje later zat ik er dan voor het eerst in met instructeur. Netjes alle checklisten erbij en gaan!
Waar ik helemaal in de wolken was dat ik eindelijk voor het eerst mocht vliegen, en ook nog als eerste van de klas! Het leek haast te mooi om waar te zijn...
En ja hoor, na ongeveer 10 minuutjes in de lucht kwam het noodlot al de hoek omzetten. En zogeheten Alternator failure, dit is wat de stroom regelt in het vliegtuig om zo maar te zeggen. Dit is niet meteen fataal maar toch mochten we er niet mee door vliegen, en zo keerden we weer om en terug naar het vliegveld. Maar het mocht de pret niet drukken want ik had toch echt gevlogen!!

Dinsdag avond was ik echter alweer optimaal gemutst want ik stond alweer op het rooster voor de woensdag ochtend! Om 6:02 om precies te zijn, dus vroeg naar bed want 4:00 ging de wekker. Het leven van een piloot gaat niet altijd over rozen.. Maar ik netjes op tijd uit bed en om 4:45 was ik goed op tijd aanwezig op school. Netjes mijn vlucht voorbereid en om 6:02 was het tijd voor een herkansing voor de dag ervoor.
Ik had een ander vliegtuig toegewezen gekregen dus dat was al een opluchting. En ja hoor, na 15 minuten in de lucht nog steeds geen vuiltje aan de lucht, en gelukkig ging dit zo de hele vlucht. Mijn eerste anderhalve uur zijn officieel! Ik mocht nog lang niet alles zelf doen maar het opstijgen en bochten etc gingen al heel aardig. Het landen deed ik niet geheel individueel maar toch om het gevoel te krijgen wel het stuur en de pedalen mee bewegen.

Na woensdag avond heerlijk gekookt te hebben was het weer raak! Donderdag om 12:00 staat de heer Govert Boskaljon weer netjes op het rooster. Lekker uitslapen zou je zeggen maar tegen die tijd is het op het platform niet te harden door de hitte en ook heb je veel last van "thermals".
Dit zijn luchtkolommen aan de grond die opwarmen en zo omhoog stijgen, dat geeft veel turbulentie in de lucht. Dit gaat alleen maar erger worden naarmate de zomer vordert maar zo leer je het wel op de goede manier. Naast de turbulentie ging de vlucht erg goed en ik had gelukkig weinig tot geen last van luchtziekte. Veel mensen hebben hier vooral de eerste vluchten last van en menig kots zakje word dan ook gevuld.. Het taxiën en radio communicatie deed ik al veel zelf en het opstijgen helemaal. Het idee was om landingen te gaan doen maar door de hevige wind die er stond was dit niet echt mogelijk. Daarom was het vandaag vooral proberen hoogte te houden en richting. Dus je op een hoogte en punt in de verte focussen en proberen dat zo goed mogelijk vast te houden. Dit ging al best aardig en het gevoel was goed.

Nu heb ik twee dagen vrij want vrijdag en zaterdag zijn de vrije dagen van mijn instructeur en alleen vliegen is natuurlijk nog niet de bedoeling!

Ik heb nu officieel 3 uur gevlogen en het begin is er! Heb het heel erg naar mijn zin en het vliegen is echt super leuk!!!

To be continued...

Groetjes van het vandaag maar 33gr Celsius warme Arizona!!!!

Guido

Maandag 7 juni

Hee allemaal!


Ik heb de dagen met tijden handig aangegeven wetend dat dit stuk blog ietwat langer is dan een stukje dat je even leest omdat je toch 5 minuten niets te doen hebt. Zo kan je handig zien waar je was gebleven in dit boeiende avontuur!

Het is op dit moment voor mij nog maandag 7 juni 19:21. Helaas heb ik de afgelopen dagen niet kunnen bloggen maar waarom dat was komt allemaal naar voren in dit wederom spannende verhaal!

We beginnen op vrijdag middag 4 juni 13:00 uur

Na een teleurstellend bericht de dag ervoor dat het vliegen wederom niet door ging en het feit in acht genomen dat mijn instructeur vrijdag en zaterdag vrij heeft ging ik een wederom vrij weekend tegemoet.

Uiteraard moest dit niet onbenut blijven en iemand uit de klas 0907 had een leuk idée voor ons.
Rivier dobberen ook wel genoemd 'Tuben'. Het idée is dat je een rubberen band huurt en met een bus naar boven word gebracht, daar stap je op en in een tijds bestek van ongeveer 3 uur dobber je rustig naar beneden over een mooie rivier met uiteraard prachtig uitzicht.
Nou dit leek een de meeste van uit onze klas, uiteraard zijn er altijd mensen die liever thuis blijven, een super leuk idée! Dus reden wij met 11 mensen naar de Wallmart om daar genoeg water en enkele alcoholische versnaperingen te vergaren. Toen dat geregeld was vervolgde onze stoet zich richting het tube gebeuren.
In eerste instantie dachten we dat we een aardig grote band zouden krijgen met mogelijk tot meenemen van wat bagage maar al snel blee k dit niet waar te zijn. Het waren doodgewone rubberen banden, net iets sterker dan de 1 euro band van de top1toys, met geen optie tot het meenemen van bagage. Telefoons en andere electronica moesten dan ook in de auto's blijven en het water plus de enkele geest verzwakkende versnaperingen in een plastic tasje en tussen je benen in de band.
Eenmaal dobberend op het mooie water in de brandende 43graden was het eigenlijk ronduit genieten.
We raakten al snel wat aan de praat met wat locale mensen en een groepje jongeren die redelijk in de buurt woonden. Iedereen was heel relaxed en de meesten vonden het leuk dat we uit Nederland kwamen en piloten in training zijn natuurlijk altijd interessant...
Toen ons mooie dobber tochtje aan een eind kwam waren de nodige nummers uitgewisseld en was het tijd om dingen te regelen voor de avond die nog moest komen.
Uitgaan in discotheken is niet echt een optie omdat zo goed als alles 21+ is. Rond een uurtje of 10 uur in de avond zijn we naar Scottsdale gereden. Dat ligt ongeveer een uurtje van Mesa af maar is nog steeds deel van de stad Phoenix. Scottsdale is voor het grootste gedeelte een erg mooie wijk met veel winkels en uitgaans gelegenheden.
Zo ook het mooie Mill Avenue. Dit is een lange straat bestaande louter uit uitgaans gelegenheden. Mooie discotheken, clubs en noem het maar op. Maar na ongeveer 3 addresssen geprobeerd te hebben werd het helaas al snel duidelijk. Onder de 21 kom je gewoonweg nergens binnen.
Maar gelukkig hadden wij nog het nummer van de locals en die gaven zowaar een huisfeest. Dat was even boffen en na wat gebel heen en weer waren we op weg. Het was gelukkig niet ver rijden en na een half uurtje kwamen we aan bij het huis waar een leuke avond op ons te wachten stond...


Zaterdag ochtend 5 juni 11:00 uur.

Na een leuke avond in en vlakbij het mooie Scottdale dwaalde onze gedachten al snel af naar wat deze plek ons nog meer te bieden had. Scottsdale bied veel aan een ieder en zo is er ook de Scottsdale Mall
Dit is een gigantisch winkelcentrum dat zo ongeveer alles heeft.
Als je niet teveel wilt besteden kan je er een middag mee vullen door er gewon doorheen te lopen maar als je een aantal dollars over hebt kan je deze rustig kwijt in de Chanel, Gucci, Luis Vitton, Burberry en bijvoorbeeld Tommy Hilfigerwinkels. Een handtasje van 2000$ is immers enig nietwaar? Uiteraard zijn ook hier de vele fastfood ketens aanwezig maar dat hadden jullie mogelijk al begrepen.
Na een middagje van vooral rondlopen van kijken kijken en niet kopen zaten we even lekker uit te puffen met een lekkere bak koffie van de Starbucks, want ook deze mocht natuurlijk niet ontbreken op zo'n mooie dag.
Toen was het tijd voor de terugreis.. Na ongeveer 10 minuten waren we 1 persoon al kwijt en dit bleek desastreus.
Toen we bijna thuis waren kregen we een belletje van het meisje dat we aan het begin al kwijt waren. Ze was verdwaald en haar auto was ermee opgehouden. De juiste combinatie voor paniek zou je zeggen! Maarja na wat heen en weer gebel was ze gevonden en mocht ik een uurtje of anderhalf extra rijden om haar even op te halen.
Al met al een hoop gezeur voor een niet zo groot probleem uiteraard :p.

Zaterdag avond 5 juni 21:00 uur.

Na heerlijk zelf gemaakte wraps gegeten te hebben kwam natuurlijk de vraag, waar gaan we vanavond heen? Uitgaan leek geen optie maar de 0907 klas had ook hier een oplossing voor. Er is in, ja uiteraard Scottsdale, één discotheek voor 18+.
Hier word geen druppel alcohol geschonken maar een beetje man heeft dat natuurlijk niet nodig voor een leuke avond!
Nou toen de mensen die op dat moment nog mochten rijden geregeld waren was het met een stoet van 2 auto's en een bus vol op naar Scottsdale en de discotheek, Afterlife.
Het idée van discotheek is in Amerika redelijk vergelijkbaar met Nederland kan ik je vertellen. Alleen de inhoud ervan.. Als je soms dacht dat Arizona alleen uit hillbilly's bestaat zit je goed fout!
80% van de mensen donker en de manier van dansen... Laten we het erop houden dat zulke onzedelijke bewegingen bij ons op de zender niet thuis horen!
Maar om het verhaal niet in een boek te veranderen, al met al een leuke avond!

Zondag middag 6 juni, 16:00 uur.

Maar natuurlijk, weer een teleurstelling, niet vliegen vandaag! Hoe kan het ook anders. Op dit moment is de verwachting dat we dinsdag gaan vliegen maar daarover zo meer.
Want nu we zondag en maandag in ieder geval vrij hebben is er weer ruimte voor iets leuks!
Las Vegas, San Diégo? Nee, ons oog was gevallen op de Grand Canyon. Met ongeveer 4 uur reistijd was dit goed te doen en meteen waren een aantal meteen erg positief! Uiteraard waren er weer enkele afhakers maar dat terzijde. Van 1 persoon stond de auto nog met pech in Scottsdale maar die kon gelukkig met iemand anders meerijden, dus op naar de Wallmart maar weer voor de nodige liters water, koekjes en fruit. Even een belletje naar een goedkoop hotelletje vlakbij de Grand Canyon en we waren klaar voor vertrek!
En om 18:30 vertrok onze stoet van 3 auto's richting het noorden. Het rijden op zich was al erg leuk want het landschap van Arizona is zo variabel als de inwoners.
Rond een uurtje of 23:30 kwamen we aan bij het hotel wat niet eens zo slecht was voor 30$ pp.

Maandag ochtend 7 juni 4:00 uur.

De wekker! Ons werd vertelt dat de mooiste momenten om de Grand Canyon te aanschouwen met zon's opkomst is en dit zou om 5:10 gebeuren dus vroeg eruit! We hadden ongeveer 3 uurtjes slaap kunnen pakken dus meer dan genoeg voor een lange dag!
Het was nog een klein kwartiertje rijden naar de Grand Canyon en we waren gelukkig ruim op tijd. Helaas sloeg toen het noodlot toe. Niet extreme maar toch zon verhullende bewolking!
Niet dat dit de schoonheid en grootsheid van het natuur monument wegnam maar toch was het een beetje jammer.
Na een uurtje gekeken te hebben rijden we nog een eind langs de vallei om op verschillende uitkijk punte te stoppen en plaatjes te schieten.
Toen was het ongeveer 10:00 uur, en wat nu? Na een aantal blikken op de landkaart hadden we een leuke terug route uitgestippeld die langs de grootste meteorieten krater ter wereld leidde en de 'welbekende' Blue Ridge Dam.

Eerst maar de krater. Drie uur rijden, 1 liter energy drank, wat koffie, appels en bananen later kwamen we aan bij een gigantische krater ontstaan door de inslag van een meteoriet van zo'n 45m doorsnede.
15$ entree was wat prijzig maar na zolang rijden ga je toch ook niet omkeren. Dus hupsa niet mekkeren en gaan. Nou wat we toen te zien kregen was toch enigszins indrukwekkend.
Een gigantische krater midden in het landschap. Maar na een uur was het eigenlijk nog steeds alleen maar een groot gat in de aarde.. Misschien ook niet heel indrukwekkend, maar hé, ik ben er nu wel geweest!

En toen de Blue Ridge Dam. Nog eens twee uur rijden, het laatste beetje water en eten later kwamen we aan bij een heel groot natuurpark. Dit moest je betreden via een zandweggetje waar onze mooie sportauto gelukkig nog wel tegen bestemd was.
Een halfuurtje door stofwolken rijden en we waren bij de plaats van bestemming.
Een weliswaar niet zo bijzondere dam maar wel een heel erg mooi meer omringd door bergen en bossen. Dit wonderschone natuur plaatje kon natuurlijk niet ongeschonden blijven en na ongeveer 10 minuten lagen we met ze alle in het meer rond te dobberen.
De temperatuur was vrij aangenaam maar de angst voor alligators en waterslangen deed ons toch vrij spoedig het water weer verlaten. De dam was zoals ik zei niet bijzonder indrukwekkend maar toch even het bekijken waard.
Na een dag van bijzondere dingen aanschouwen was het tijd voor de terugreis. Vanaf de dam hadden we nog ongeveer 3 uur te gaan naar ons vertrouwde vakantie park.
Iedereen was door de weinige nachtrust en de intensieve dag behoorlijk gesloopt dus na de snelheids limieten tot het uiterste gerekt te hebben waren we netjes om 18:00 uur weer thuis.

Maandag avond 7 juni, 18:05 uur.

Wat een verassing! Op het rooster van school stonden 10 van onze groep van 12 mensen ingeroosterd om dinsdag te gaan vliegen! Weliswaar stond ik er om 7 uur 's ochtends op maar dit mocht zeker de pret niet drukken! Na dit geweldige nieuws te hebben gezien ging ik even douchen maar toen.. Ik hoorde tijdens het douchen al wat geschreeuw en gebonk en toen ik eruit kwam bleek het noodlot te zijn toegeslagen.
Al onze vluchten waren verwijderd en in plaats daarvan hebben we morgen van 7:00-15:00 een briefing met onze hele groep en de drie instructeurs waar wij les van hebben..
Wat dit precies in gaat houden weten we nog niet maar daar komen we morgen achter..

Dat was alles voor nu!

Ik ga snel wat foto's zetten op
www.gied123.hyves.nl

Groetjes!!!

Guido